31
cohen ustanın güzel betimlemesiyle görkemli kaybedendir benim gözümde kaçırdığı penaltıyla.
yaşımdan mütevellit hatırladığım ilk dünya kupasının kahramanıydı.
telefunken marka, ekranının sağ panelinde üç tane çevirmeli düğmesi olan sözde renkli tüplü televizyonda izlediğim ilk maçta direkt olarak gözüme çarpmıştı.
söz konusu senelerde bir mattheus'un bir de baggio'nun hastasıydım.
ama onu diğerlerinden ayıran özelliği spektaküler olmasından ziyade yeşil çimlerdeki zerafeti ve mütevazi duruşuydu benim gözümde.
bir tarafta herkesin en iyi forvet dediği, saha içerisinde hep ön planda olma çabasındaki romario; diğer yanda ise asil at kuyruklu adam.
final penaltılara gittiğinde baggionun gelip ters köşeye klas bir plaseyle golü atacağını düşlüyordum.
ama o topa vurduğundan en fazla bir saniye sonra, daha sonra bir başka futbol ilahim olacağını bilmediğim, sarı saçlı hafif kel, kaleci tipi olmayan yeşil formalı adam eli havada seviniyor, bizim at kuyruk ise basını eğmiş gerisin geri orta yuvarlağa doğru yol alıyordu.
muhtemelen o birkaç saniye kendisine asırlar gibi gelmiştir.
galatasarayla birlikte şampiyonlar ligi ve avrupa kupalarının da hayatıma girmesiyle, internet gibi mecralar olmadığından ötürü, onun adını daha sık duyar olmuştum.
bir türlü sevemediğim çubuklu torinoluların formasını giydiğini bilir, kendisine yakıştıramazdım.
nedense sanki orada mutlu olmadığını, filmlerde gördüğümüz babasının zoruyla zengin ve sevimsiz bir tiple evlendirilen genç kız gibi, kendi isteği dışında orada oynadığı, oraya ait olmadığını düşünürdüm.
futbol hayatının sonlarını hayata tutundurarak geçirdiği brescia'dayken çok daha yakın gelirdi bana.
daha sonraları okuduğum kadarıyla budistliği seçmiş, kendisini futbol dünyasından tamamen koparıp hayır işlerine adamış münzevi bir yaşam süren ayaklı karizmadır kendisi hala gözümde.
99-2000 sezonunun başında istanbul florya metin oktay tesislerine inmesine kısa bir süre kala, allahlarından bulasıca yakın arkadaşlarının karşı çıkması yüzünden galatasaraya transferinden vazgeçmiş.
keşke bunu öğrenmeseydim.
yaşımdan mütevellit hatırladığım ilk dünya kupasının kahramanıydı.
telefunken marka, ekranının sağ panelinde üç tane çevirmeli düğmesi olan sözde renkli tüplü televizyonda izlediğim ilk maçta direkt olarak gözüme çarpmıştı.
söz konusu senelerde bir mattheus'un bir de baggio'nun hastasıydım.
ama onu diğerlerinden ayıran özelliği spektaküler olmasından ziyade yeşil çimlerdeki zerafeti ve mütevazi duruşuydu benim gözümde.
bir tarafta herkesin en iyi forvet dediği, saha içerisinde hep ön planda olma çabasındaki romario; diğer yanda ise asil at kuyruklu adam.
final penaltılara gittiğinde baggionun gelip ters köşeye klas bir plaseyle golü atacağını düşlüyordum.
ama o topa vurduğundan en fazla bir saniye sonra, daha sonra bir başka futbol ilahim olacağını bilmediğim, sarı saçlı hafif kel, kaleci tipi olmayan yeşil formalı adam eli havada seviniyor, bizim at kuyruk ise basını eğmiş gerisin geri orta yuvarlağa doğru yol alıyordu.
muhtemelen o birkaç saniye kendisine asırlar gibi gelmiştir.
galatasarayla birlikte şampiyonlar ligi ve avrupa kupalarının da hayatıma girmesiyle, internet gibi mecralar olmadığından ötürü, onun adını daha sık duyar olmuştum.
bir türlü sevemediğim çubuklu torinoluların formasını giydiğini bilir, kendisine yakıştıramazdım.
nedense sanki orada mutlu olmadığını, filmlerde gördüğümüz babasının zoruyla zengin ve sevimsiz bir tiple evlendirilen genç kız gibi, kendi isteği dışında orada oynadığı, oraya ait olmadığını düşünürdüm.
futbol hayatının sonlarını hayata tutundurarak geçirdiği brescia'dayken çok daha yakın gelirdi bana.
daha sonraları okuduğum kadarıyla budistliği seçmiş, kendisini futbol dünyasından tamamen koparıp hayır işlerine adamış münzevi bir yaşam süren ayaklı karizmadır kendisi hala gözümde.
99-2000 sezonunun başında istanbul florya metin oktay tesislerine inmesine kısa bir süre kala, allahlarından bulasıca yakın arkadaşlarının karşı çıkması yüzünden galatasaraya transferinden vazgeçmiş.
keşke bunu öğrenmeseydim.
