522
izleyemediğim, sonunda da en sessiz şampiyonluk kutlamama sebep olan maçtır.
efendim ben, istanbul'u bilenler bilir, söğütlüçeşme metrobüs istasyonuna 30 metre mesafede bir yerde çalışıyorum. şükrü saraçoğlu da bahsettiğim metrobüs durağına olduğunca yakın.
zaten işte olduğum için maçı izleyemedim. hoş, zaten işte olmasam bile kalp krizinden korktuğum için izlememe kararı almıştım. üstüne, işten çıkış saatim maçın bitiminden 10 dakika kadar sonrasına denk geldi. e tahmin edebiliyorsunuzdur, olayların tam içinde kaldım.
hayatında kavga etmemiş bir adam olarak, gece 23:00'a kadar metrobüse yaklaşamadım bile. "fenerbahçe taraftarı" çöp tenekelerinden taşlara, buldukları her şeyi polis panzerlerine atıyordu, polis de karşılık olarak tazyikli su ve biber gazı veriştiriyordu. yaklaşamadık haliyle metrobüse.
biber gazını da yedik, boğazlarda acı, gözler galatasaray kırmızısına döndü. kadıköy'ün başka taraflarını bilsem, vapura falan ineyim, başka otobüse bineyim, taksiye bineyim diyeceğim de, olduğum yerden kıpırdamaktan korkuyorum.
saat 23:00 gibi, biraz sakin gördüğüm, ters yönden gelen bi metrobüse atlayıp boş bulduğum bir yere oturdum. metrobüsün içi tıkış tıkış fenerli doldu tabi. hareket edemedik. tekerlek çöktü.
20 kadar kişi indikten sonra, metrobüs bi 10 metre hareket etti ki, tam olarak fenerbahçe taraftarı olan bir güruh, ön cama saldırıp ön camı yerle bir ettiler. o anda, başka bir mal arkadaşını içeri alabilmek için, imdat valfini çevirdi. metrobüs anında durdu. hareket edemedik.
biraz sonra bildiğin, içinde fenerli dolu olan metrobüsü, diğer fenerliler, bakın aynı renklere sahip insanlar devirmeye çalıştı. allah'tan adamın teki valfi kapattı, şoför de atik davrandı da hareket edebildik.
zincirlikuyu'ya gelene kadar akla karayı seçtim. bi yandan da muhabbetlerini dinliyorum, nasıl çaktık şikeci ibneler, beter olun diye diye gülüyorum içimden.
canımla uğraşırken şampiyon olduğumuzu unuttum nerdeyse.
metrobüsten inip de, fenerlilerden uzaklaştığım an öyle bir bağırmışım ki, ne dediğimi şimdi bile hatırlamıyorum... muhtemelen, nasıl koyduk ....... minvalinden bir şeyler.
işte hayatımın uefa ve süper kupa finallerinden sonraki en değerli şampiyonluğunu böyle yaşadım. sessiz, ölüm korkusuyla, biber gazı yiyerek!
ama ne olursa olsun. şampiyonuz lan, var mı ötesi!
efendim ben, istanbul'u bilenler bilir, söğütlüçeşme metrobüs istasyonuna 30 metre mesafede bir yerde çalışıyorum. şükrü saraçoğlu da bahsettiğim metrobüs durağına olduğunca yakın.
zaten işte olduğum için maçı izleyemedim. hoş, zaten işte olmasam bile kalp krizinden korktuğum için izlememe kararı almıştım. üstüne, işten çıkış saatim maçın bitiminden 10 dakika kadar sonrasına denk geldi. e tahmin edebiliyorsunuzdur, olayların tam içinde kaldım.
hayatında kavga etmemiş bir adam olarak, gece 23:00'a kadar metrobüse yaklaşamadım bile. "fenerbahçe taraftarı" çöp tenekelerinden taşlara, buldukları her şeyi polis panzerlerine atıyordu, polis de karşılık olarak tazyikli su ve biber gazı veriştiriyordu. yaklaşamadık haliyle metrobüse.
biber gazını da yedik, boğazlarda acı, gözler galatasaray kırmızısına döndü. kadıköy'ün başka taraflarını bilsem, vapura falan ineyim, başka otobüse bineyim, taksiye bineyim diyeceğim de, olduğum yerden kıpırdamaktan korkuyorum.
saat 23:00 gibi, biraz sakin gördüğüm, ters yönden gelen bi metrobüse atlayıp boş bulduğum bir yere oturdum. metrobüsün içi tıkış tıkış fenerli doldu tabi. hareket edemedik. tekerlek çöktü.
20 kadar kişi indikten sonra, metrobüs bi 10 metre hareket etti ki, tam olarak fenerbahçe taraftarı olan bir güruh, ön cama saldırıp ön camı yerle bir ettiler. o anda, başka bir mal arkadaşını içeri alabilmek için, imdat valfini çevirdi. metrobüs anında durdu. hareket edemedik.
biraz sonra bildiğin, içinde fenerli dolu olan metrobüsü, diğer fenerliler, bakın aynı renklere sahip insanlar devirmeye çalıştı. allah'tan adamın teki valfi kapattı, şoför de atik davrandı da hareket edebildik.
zincirlikuyu'ya gelene kadar akla karayı seçtim. bi yandan da muhabbetlerini dinliyorum, nasıl çaktık şikeci ibneler, beter olun diye diye gülüyorum içimden.
canımla uğraşırken şampiyon olduğumuzu unuttum nerdeyse.
metrobüsten inip de, fenerlilerden uzaklaştığım an öyle bir bağırmışım ki, ne dediğimi şimdi bile hatırlamıyorum... muhtemelen, nasıl koyduk ....... minvalinden bir şeyler.
işte hayatımın uefa ve süper kupa finallerinden sonraki en değerli şampiyonluğunu böyle yaşadım. sessiz, ölüm korkusuyla, biber gazı yiyerek!
ama ne olursa olsun. şampiyonuz lan, var mı ötesi!
