288
11 yaşındaydım. heyecanla tv karşısına oturmuş, bildiğim ne kadar dua varsa etmekteydim. hagi kırmızı kart gördü. dualar birbirine karışmıştı artık. sonunda penaltılardaydık. bir yanım rahat ol kalede taffarel var derken, diğer yanım arsenal topçularına dikkat çekmekteydi. ve ve kazanmıştık. her taraftan silah sesleri... bense o silah seslerinden ötürü, masanın altına saklanmış bir şekilde, yendik ulan, kazandık ulan diye bağırarak fatih hocanın gözyaşlarına eşlik ediyordum. çok güzeldi be sözlük, çok mutluydum...
