56
daha geçen gün kendisi ile pm üzerinden freddie mercury ve müzik üzerine uzun uzun konuşmuştuk. bu bağlamda oldukça kültürlü ve bilgili birisiydi hakkını teslim etmem gerek. sabahtan beri takip ediyorum, hemen atlamayayım diye düşündüm belki bir ihtimal daha vardır diye ümit ettim ama aramızdan ayrılığı ne yazık ki kesinleşmiş...
ölümüne üzüldüğüm kadar kendisiyle bir daha asla konuşamayacak oluşuma da üzüldüm... gerçekten çok parlak ve neşeli biriydi. sözlükte geçirmiş olduğu zaman zarfında aramızda geçen birçok konuşmadan sonra bunu rahatlıkla söyleyebilirim...
eminim o da kendi ölümüne çok üzülmüştür... daha ne güzel günler görecektik hep beraber diyeceğim ama göreceğiz zaten, şampiyonluklara birlikte sevineceğiz diyeceğim ama sevineceğiz zaten...
bedeni ayrıldı belki aramızdan ama ben ruhlara inanırım, eminim ki o gitmeyi hiç istemezdi aramızdan, bizim kendisini bırakmak istemediğimiz kadar... bu ayrılığın yaşatmış olduğu derin hüzünden ancak bu ümit ile kısmen sıyrılabiliyorum...
olm sen nasıl ölürsün lan? insan bu kadar kolay ölebilir mi? düşünceler, fikirler, yaşamın boyunca kendine ve çevrene katmış olduğun bunca değer bir anda yok olup gidemez, gitmemeli, gitmiş gibi ele alınmamalı...
beden denen naif makine... ne kadar muazzam, bir o kadar da kırılgan... yarı yolda bırakıyor işte insanı bazen, kahpe kader! hayatımızı deli dolu yaşayalım derken ilk başta o küsüp gidiyor... bir daha geri gelmemek üzere...
eski yazılarını dönüp tekrar tekrar okuyacağım renktaşım, unutulmayacaksın!
ölümüne üzüldüğüm kadar kendisiyle bir daha asla konuşamayacak oluşuma da üzüldüm... gerçekten çok parlak ve neşeli biriydi. sözlükte geçirmiş olduğu zaman zarfında aramızda geçen birçok konuşmadan sonra bunu rahatlıkla söyleyebilirim...
eminim o da kendi ölümüne çok üzülmüştür... daha ne güzel günler görecektik hep beraber diyeceğim ama göreceğiz zaten, şampiyonluklara birlikte sevineceğiz diyeceğim ama sevineceğiz zaten...
bedeni ayrıldı belki aramızdan ama ben ruhlara inanırım, eminim ki o gitmeyi hiç istemezdi aramızdan, bizim kendisini bırakmak istemediğimiz kadar... bu ayrılığın yaşatmış olduğu derin hüzünden ancak bu ümit ile kısmen sıyrılabiliyorum...
olm sen nasıl ölürsün lan? insan bu kadar kolay ölebilir mi? düşünceler, fikirler, yaşamın boyunca kendine ve çevrene katmış olduğun bunca değer bir anda yok olup gidemez, gitmemeli, gitmiş gibi ele alınmamalı...
beden denen naif makine... ne kadar muazzam, bir o kadar da kırılgan... yarı yolda bırakıyor işte insanı bazen, kahpe kader! hayatımızı deli dolu yaşayalım derken ilk başta o küsüp gidiyor... bir daha geri gelmemek üzere...
eski yazılarını dönüp tekrar tekrar okuyacağım renktaşım, unutulmayacaksın!
