lorik cana

adam ne yapsa hayra yoruluyor. koşuyor "bak ne güzel koşuyor" diyorlar. sert faul yapıyor "bak gördün mü taş gibi futbolcu" diyorlar. sağa sola bağırınca "bak yürekten oynuyor" diyorlar. arada bir güzel pas atınca "bak pas da atıyor" diyorlar. ama hepsi hikaye. bu güzel mücadelenin dışında hiçbir etkinliği yok. dümdüz bir futbolcu. galatasaray ortasahasını düzeltsin diye geliyor. o gelirken mehmet topal valenciaya gidiyor. ama giden topal cana'dan çok daha iyiydi, hem de türktü. cana tabi ki kötü bir futbolcu değil. öyle rıdvan dilmenin dediği gibi 50-60 tane de cana yok hiçbir yerde. ama taraftarın belli bir kısmının abarttığı gibi de muhteşem bir adam değil.

geniş bir perspektiften bakıldığında bunun sebebi çok açık. taraftar yıllardır kötü günler geçiriyor ve artık güvenecek, inanacak futbolcular istiyor. ruhsuzları görünce ruhla mücadele edecek futbolcular istiyor. zaten geçen sene sonunu hatırlarsanız cana savaşçı olduğu için alındı. ama futbol sahaları arena değildir. sadece savaşmak yetmez. daha fazlası lazım. ama taraftar kahraman yapacak adam istiyor. ve her gördüğüne de sanki kurtarıcıymış gibi sarılıyor. culio da bunlardan biri. ona da canaya da spartacus diyenler var. aynı savaş isteyen kana susamış romalılar gibi taraftar da başarıya susadığı için en ufak bir ışığı bile güneş gibi görüyor. ama ne cana ne de culio aranan kurtarıcılar değiller.