541
babam ali sami yen stadi yapildiktan sonra, daha 4 yasinda kucuk bir cocukken gitmeye baslamis kendi gibi o mahallenin cocuklari olan arkadaslariyla. ben de ayni yaslarda babamin elimden tutup goturdugu maclar ile basladim. yani 4 yasimdan beri 23 senedir evim dedim ali sami yen stadina. kendi cocugumu da yine 4 yasinda ve belki daha kucukken alir giderim ali sami yen stadina diyordum hep. belki ben bu bekarligi uzattim ama yikilacak olan tas, duvar, koltuk falan degil asla. hayatimi yikiyorlar! babamin anlattigi hikayelerin simgesini yikiyorlar. yikilacak olan bir stat degil... asla sadece bir stat olmadi! kalbimde biriktirdigim en nadide anilarin o guzel mekanina indirilen balyozun altinda kaliyor simdiden butun duygularim. simdi cok uzaklardayim, en son agustos sonu elveda demistim biricik evime. turkiye'ye geldigim donemlerde de mecdiyekoyden gecmem artik heralde. orda seni gormemek beni oraya yigar, oyle boyle de degil, bogure bogure aglatir beni ve daha ne gibi tramvalar yasarim bilemiyorum. cok fenayim simdiden. el ayak titretiyor bu aci son. yazamiyorum da artik, manasiz gelmeye basladi bu hissettiklerimi anlatmaya cabalamak. *
