424
henüz 3-4 yaşlarındaydım, babamın beni florya’ya götürüp jupp derwall beni kucağına aldığında, henüz daha sadece sarı-kırmızı renklerin farkında, kalabalığın, coşkunun şaşkınlığında. bundan sonraki anım, o ilk kez ali sami yen kapalı tribününe ayak basışım. sonraları fark ettim orası kapalıydı, ve o zamanlar ailecek maça gelenler, anneler, çocuklar, herkes rahatça maç izliyor, ne itiş kakış, ne maça bakmadan 90 dakika geçiren amigolar.. belki bu kadar yaratıcı tezahüratlar, koreografiler yok, ama bir şekilde taraftar coşuyor ve takım oynuyor..
1989’du işte o sene. hafızamda o günden sadece kareler var, kapalı tribündeyiz, annem, babam, en önde oturuyoruz, o gün sadece benim sırtım sahaya dönük, çünkü daha hala farkında değilim arkada olan bitenin, hala tribündeki insanlara, tezahüratlara, renklere kaptırmışım kendimi. sonra tek hatırladığım babamın bana “bak maça geldik, bir kere dönüp maça bakmadın” deyişi, benim sahaya doğru dönmem ve beyaz formasıyla oynayan o muhteşem takımın tanju’yla golünün gelmesi.. en eski anıydı bu hafızamda uzanabildiğim ve belki de tek anıydı küçüklüğümden babamla beraber.. ve o günden sonra, her şampiyonlukta, avrupa galibiyetinde, yeşilköy’ümün sarı-kırmızıya bürünmüş sokakları, e5 karayolu üzerinde mecidiyeköy’e doğru ilerlerken sağlı sollu asılmış galatasaray bayrakları, okul yıllarında galatasaraylı ve şanslı çocuk olmak, kapalıdaki dev bayraklar, ‘dağ başını duman almış’lar, milan taraftarının olduğu okulda karşılarına galatasaray olarak çıkabilmek (italyan lisesi), baban numaralıya giderken eski açıkta ıslanmak, kapalıda sıkışmak, dünyanın her köşesinde galatasaray’ı anlatmak, her milletten insanla galatasaray’ı konuşmak, o kupayı canlı canlı görebilmek ve daha niceleri….
ali sami yen'di o 1989 gününden itibaren çocukluğumu ve hayatımı şekillendiren. ali sami yen'di galatasaray'ı takım gibi değil, baba gibi, abi gibi, koca gibi sevdiren. ve şimdi o'nu kaybetmek.. sadece mabedimi, evimi kaybetmek değil, hayatımın akıp gitmesi demek...
1989’du işte o sene. hafızamda o günden sadece kareler var, kapalı tribündeyiz, annem, babam, en önde oturuyoruz, o gün sadece benim sırtım sahaya dönük, çünkü daha hala farkında değilim arkada olan bitenin, hala tribündeki insanlara, tezahüratlara, renklere kaptırmışım kendimi. sonra tek hatırladığım babamın bana “bak maça geldik, bir kere dönüp maça bakmadın” deyişi, benim sahaya doğru dönmem ve beyaz formasıyla oynayan o muhteşem takımın tanju’yla golünün gelmesi.. en eski anıydı bu hafızamda uzanabildiğim ve belki de tek anıydı küçüklüğümden babamla beraber.. ve o günden sonra, her şampiyonlukta, avrupa galibiyetinde, yeşilköy’ümün sarı-kırmızıya bürünmüş sokakları, e5 karayolu üzerinde mecidiyeköy’e doğru ilerlerken sağlı sollu asılmış galatasaray bayrakları, okul yıllarında galatasaraylı ve şanslı çocuk olmak, kapalıdaki dev bayraklar, ‘dağ başını duman almış’lar, milan taraftarının olduğu okulda karşılarına galatasaray olarak çıkabilmek (italyan lisesi), baban numaralıya giderken eski açıkta ıslanmak, kapalıda sıkışmak, dünyanın her köşesinde galatasaray’ı anlatmak, her milletten insanla galatasaray’ı konuşmak, o kupayı canlı canlı görebilmek ve daha niceleri….
ali sami yen'di o 1989 gününden itibaren çocukluğumu ve hayatımı şekillendiren. ali sami yen'di galatasaray'ı takım gibi değil, baba gibi, abi gibi, koca gibi sevdiren. ve şimdi o'nu kaybetmek.. sadece mabedimi, evimi kaybetmek değil, hayatımın akıp gitmesi demek...
