115
11 aralık 2010 galatasaray gençlerbirliği maçında havasını soluduğum tribün.
"sami yen'de son lig maçı" heyecanıyla farklı şehirlerden gelmişiz. maç günü hava muhtemelen eksilerde. eh, güney insanıyız alışkın değiliz 15°nin altındaki hava durumuna. neyse, biletler alınmış bi' heyecan içeri girmeyi bekliyoruz. eski açık tribününden gelen "seni yıkacak dozerin" tezahüratına eski açık giriş kuyruğundan cevap veriyoruz.
maçın başlamasıyla gelen gole, takımın üzerindeki şanssızlığa, saat ilerledikçe tahammülümüzün kalmadığı kuru ayaza rağmen, taraftar yılmıyor. galatasaray futbolcusuna sami yen hakkını size helal etmiyor derken sitemli, herkes gider biz kalırız biz galatasaraylıyız derken galatasaray'a aşık.
bir keresinde, kadınların ofsaytı anlamamasıyla ilgili "beyler, biz ofsaytı biliyoruz. yalnızca görünce anlamıyoruz" gibi bir yorum okumuştum. ofsayt neyse de, eski açık taraftarı böyle birşey işte. var olduklarını biliyorsun, sadece onlarla birlikte, onlara dahil olmadan ne hissettiklerini anlayamıyorsun.
eski açığa gidip, orada büyüyen, orayı "evi" benimseyen insanları gördükçe, hayatında en çok pişman olduğun şey buraya neden daha önce gelmediğin oluyor.
bir süre sonra, maçı izlememeye başlıyorsun. koltuklar kırılıyor, ikinci yarının başlarında hiçkimse koltukları "kırıp evime götüreyim de hatıra olur" niyetiyle kırmıyor. haklı bir kızgınlıkla kırıyor, sonra işin içine hatıra boyutu dahil oluyor.
maç bitimi; mağlubiyetin bir getirisi olarak sessizce yürüyoruz metrobüs durağına doğru. metrobüste tüm galatasaraylıların aklından geçen düşünce aynı, sami yen'e böyle veda edilmemesi gerekirdi.
istanbuldaki galatasaraylılar kaç günde kendilerine gelebilmişlerdir bilmem ama, bana en ağır gelen şey eski açığı bırakıp şehrime dönmek oldu. ilk -ve son- eski açık biletimi gözümün önünden ayırmayıp, o gün o soğukta hem gençlerbirliği'nin hem yönetim'in sonunu getirdiği eski açık taraftarlarını anımsıyorum.
sami yen yıkıldığında, taraftarın bu sezonun maçlarına ithafen eski açık özgeçmişi; gençliğimin amına koydun cimbombomum canın sağolsun olacak.
"sami yen'de son lig maçı" heyecanıyla farklı şehirlerden gelmişiz. maç günü hava muhtemelen eksilerde. eh, güney insanıyız alışkın değiliz 15°nin altındaki hava durumuna. neyse, biletler alınmış bi' heyecan içeri girmeyi bekliyoruz. eski açık tribününden gelen "seni yıkacak dozerin" tezahüratına eski açık giriş kuyruğundan cevap veriyoruz.
maçın başlamasıyla gelen gole, takımın üzerindeki şanssızlığa, saat ilerledikçe tahammülümüzün kalmadığı kuru ayaza rağmen, taraftar yılmıyor. galatasaray futbolcusuna sami yen hakkını size helal etmiyor derken sitemli, herkes gider biz kalırız biz galatasaraylıyız derken galatasaray'a aşık.
bir keresinde, kadınların ofsaytı anlamamasıyla ilgili "beyler, biz ofsaytı biliyoruz. yalnızca görünce anlamıyoruz" gibi bir yorum okumuştum. ofsayt neyse de, eski açık taraftarı böyle birşey işte. var olduklarını biliyorsun, sadece onlarla birlikte, onlara dahil olmadan ne hissettiklerini anlayamıyorsun.
eski açığa gidip, orada büyüyen, orayı "evi" benimseyen insanları gördükçe, hayatında en çok pişman olduğun şey buraya neden daha önce gelmediğin oluyor.
bir süre sonra, maçı izlememeye başlıyorsun. koltuklar kırılıyor, ikinci yarının başlarında hiçkimse koltukları "kırıp evime götüreyim de hatıra olur" niyetiyle kırmıyor. haklı bir kızgınlıkla kırıyor, sonra işin içine hatıra boyutu dahil oluyor.
maç bitimi; mağlubiyetin bir getirisi olarak sessizce yürüyoruz metrobüs durağına doğru. metrobüste tüm galatasaraylıların aklından geçen düşünce aynı, sami yen'e böyle veda edilmemesi gerekirdi.
istanbuldaki galatasaraylılar kaç günde kendilerine gelebilmişlerdir bilmem ama, bana en ağır gelen şey eski açığı bırakıp şehrime dönmek oldu. ilk -ve son- eski açık biletimi gözümün önünden ayırmayıp, o gün o soğukta hem gençlerbirliği'nin hem yönetim'in sonunu getirdiği eski açık taraftarlarını anımsıyorum.
sami yen yıkıldığında, taraftarın bu sezonun maçlarına ithafen eski açık özgeçmişi; gençliğimin amına koydun cimbombomum canın sağolsun olacak.
