274
hayatımda yaşadığım en büyük travmalardan biriydi bu maç. her şey hazırdı adım adım gidiyorduk kadıköye, her adım attığımızda boğazın karşı yakasında bir korku dalgası*. olmaya başmıştı tam da, hatta 2-0 öne geçtikten sonra önümüzdeki maçlara bakmaya başlamıştık bile! ama nolduysa işler tersine döndü bu kez. uefa kupasını alırken hep kırılma anlarımızda yanımızda olan futbol tanrısı bu kez almanların tarafına geçmişti* nasıl gol yedğimizi falan da tam hatırlamıyorum sadece sami yendeki ölüm sessizliğini hatırlıyorum. sinirden koltukları yumruklayıp ağlayamadığımı hatırlıyorum.
(bkz: futbol kalbimizde yaradır)
(bkz: futbol kalbimizde yaradır)
