14
oğlum playstationda astro diye bir oynuyor. oyunda 40 tane bölüm var ve finalde oyunun genel temasına aykırı devasa bir dinozor var. bizimki daha ilk bölümde çiçek böcek içinde dolanırken bile başlıyor dinozorlu bölümde ne yapacağım demeye. finale yaklaştıkça çocuğa korku kabir azabı gibi çöküyor. aslında çok korkutucu değil tabi ki de çocuk aklıyla ekrana bile bakamıyor. son bölümde dinozor ufukta gözüktüğü an kolu bana fırlatıyor bölümü geçeyim diye kendisi gözlerini eliyle yarım kapatıyor.
bizim oğlan bu dinozorla neyi yaşıyorsa bende bu maçla aynı şeyi yaşıyorum. maça daha 3 hafta var, ondan önce oynanacak maçlar var ama simdiden basladi karnim agrimaya. takımın başında gerçeklikten tamamen kopmuş, başka bir dünyada yaşayan, sistemsiz, taktiksiz okan buruk yerine adaşı rambo okan olsa bu kadar gergin olmazdım. başımıza gelecekler şimdiden o kadar belli ki hayali ruhumu daraltıyor.
bizim oğlan bu dinozorla neyi yaşıyorsa bende bu maçla aynı şeyi yaşıyorum. maça daha 3 hafta var, ondan önce oynanacak maçlar var ama simdiden basladi karnim agrimaya. takımın başında gerçeklikten tamamen kopmuş, başka bir dünyada yaşayan, sistemsiz, taktiksiz okan buruk yerine adaşı rambo okan olsa bu kadar gergin olmazdım. başımıza gelecekler şimdiden o kadar belli ki hayali ruhumu daraltıyor.
