3
ara sıra ben de gaza geliyorum. özellikle fenerbahçe maçlarında. diğer maçları sanki akşam gazeteye yazı gönderecek gibi büyük bir dikkatle izleyen, teknik taktik olaylara kafa yoran ben, özellikle bu maçları izlerken pek aklımı kullanmıyorum. eğer ki galip gelememişsek ruhsuz oynamışızdır yoksa niye yenilelim...allah'tan etkisinden çok çabuk çıkıyorum ve sene sonundaki şampiyonluğun her şeyden önemli olduğuna kanaat getirebiliyorum.
futbolcuların ruhsuzluğu pankartlara kadar konu oldu artık. şimdi futbol takımımızdaki oyunculara bakıyorum, acaba hangisi ruhsuz diye. en çok eleştirilen ortasahayı ele alıyorum. evet ayhan emekliliği gelmiş gibi oynuyor ama rijkaard pek görev vermiyor ona. acaba sorun sarp'ta mı, topal'da mı yoksa barış mı çok ruhsuz. ee hani çok koşan galatasaray ruhunu en çok temsil edendi. ama bunların hepsi çok koşuyor. sorun ruhsuzluklarında değil de, yeteneklerinin istediğimiz seviyede olmamasından dolayı olmasın. keza aynı şey servet için, emre için sabri için de geçerli. servet bu seneye kadar ülkenin en iyi stoperi değil miydi? yeteneğinden dolayı mı en iyiydi zannediyorsun, ruhunu mu kaybetti bir anda. sabri esprilere konu olacak durumdayken nasıl bunca sene takımda kalabildi, yoksa bu yılki çıkışını bu sene gelen galatasaraylılık ruhuna mı borçlu? bu takımın belki de en çok eleştirilen oyuncularının başında gelen elano'ya bakalım. maç sonu istatistiklerine bakın bir ön libero istatistiklerine ulaşmıyor mu, hani çok koşmuyordu, hani çok koşmadığı için ruhsuzdu?
bir de arda turan olayı var tabi ki. düne kadar galatasaray'ın sembolü deniliyordu, şimdi sinema olayı çok zekice! kullanılarak şarkılar yapılıyor. alkış...zamanında çok tartışıldı uzatmaya gerek yok, ben olsam bırakın sinemayı, küçük bir ili bile kapatabilirdim belki. bu benim görgümle veya görgüsüzlüğümle alakalıdır. galatasaraylılığımla değil.
sorun belki de başka yerdedir. belki en çok koşan takımını en çok seven değildir, belki de tarihimizin en iyi kadrosuna sahip değilizdir ya da belki geçiş döneminin sancılarını çekiyoruzdur. ve belki de artık kötü günde sırt çevirmemeli takıma ya da ters çevirmemeli bazı şeyleri. bu takımda oynayan da, bu takımı destekleyen de kendine yakışanı yapsın, kafi...
futbolcuların ruhsuzluğu pankartlara kadar konu oldu artık. şimdi futbol takımımızdaki oyunculara bakıyorum, acaba hangisi ruhsuz diye. en çok eleştirilen ortasahayı ele alıyorum. evet ayhan emekliliği gelmiş gibi oynuyor ama rijkaard pek görev vermiyor ona. acaba sorun sarp'ta mı, topal'da mı yoksa barış mı çok ruhsuz. ee hani çok koşan galatasaray ruhunu en çok temsil edendi. ama bunların hepsi çok koşuyor. sorun ruhsuzluklarında değil de, yeteneklerinin istediğimiz seviyede olmamasından dolayı olmasın. keza aynı şey servet için, emre için sabri için de geçerli. servet bu seneye kadar ülkenin en iyi stoperi değil miydi? yeteneğinden dolayı mı en iyiydi zannediyorsun, ruhunu mu kaybetti bir anda. sabri esprilere konu olacak durumdayken nasıl bunca sene takımda kalabildi, yoksa bu yılki çıkışını bu sene gelen galatasaraylılık ruhuna mı borçlu? bu takımın belki de en çok eleştirilen oyuncularının başında gelen elano'ya bakalım. maç sonu istatistiklerine bakın bir ön libero istatistiklerine ulaşmıyor mu, hani çok koşmuyordu, hani çok koşmadığı için ruhsuzdu?
bir de arda turan olayı var tabi ki. düne kadar galatasaray'ın sembolü deniliyordu, şimdi sinema olayı çok zekice! kullanılarak şarkılar yapılıyor. alkış...zamanında çok tartışıldı uzatmaya gerek yok, ben olsam bırakın sinemayı, küçük bir ili bile kapatabilirdim belki. bu benim görgümle veya görgüsüzlüğümle alakalıdır. galatasaraylılığımla değil.
sorun belki de başka yerdedir. belki en çok koşan takımını en çok seven değildir, belki de tarihimizin en iyi kadrosuna sahip değilizdir ya da belki geçiş döneminin sancılarını çekiyoruzdur. ve belki de artık kötü günde sırt çevirmemeli takıma ya da ters çevirmemeli bazı şeyleri. bu takımda oynayan da, bu takımı destekleyen de kendine yakışanı yapsın, kafi...
