554
çok özledim be abi!
7 yaşındaydım, anaokuluna gitmediğim için direk birinci sınıfa başlamıştım. baba koyu fenerli, hayatta maç kaçırmaz. beni de fanatik fenerbahçeli yetiştirmek için tüm çabayı sarfetmişti. ama yapamadı, yapamazdı. okulda kıyamet kopuyordu hagi hagi diye. her maç yapışımızda topu ayağına her alan hagi hagi diyordu. babam evde her galatasaray'ın maçında bütün futbolcularımza sövüyordu, bense bir türlü eşlik edemiyordum. içim el vermiyordu sarı-kırmızıya, 10'a laf etmeye. biz de neden böyle oyuncu yok baba diyordum, babam ise sövüp duruyordu. artık fenerbahçe'den nefret ediyor, galatasaray'a sempati besliyordum. babamın aldığı fenerbahçe formalarını bırakın sokakta giymeyi, babamın yanında giymeye tenezzül etmiyordum. hagi gol attıkça ben galatasaraylı oldum, hagi çalım attıkça ben yolumu buldum. artık babamın galatasaray hıncı yüzünden nefret ediyordum fenerbahçe'den. aldım formaları sokakta yaktım. okulda teneffüslerde yiyeceğim simitlerden kestim, para biriktirdim yan sanayi hagi formamı aldım. şuan dünyanın en güzel kadınıyla ilişkiye de girsem, bir yatla dünya turu da atsam, en kaliteli içkiyi de içsem, bana o formayı giyerek top oynamanın hazzını yaşatamaz. çünkü o forma hayatımı yönlendirdi benim. o formayı giyince daha iyi oynamaya başladım, o formayı giyince takımı daha çok ateşlemeye başladım, güven duygusuyla asaleti birleştirmeye başladım. topu her ayağıma aldığımda formanın arkasında yazan yazı ilham verdi bana.
çok özledim be abi!
10unla geçen yılları özledim, onun olduğu takımımı özledim, onunla gururlanmayı özledim. galatasaraylı olmama sebep olan o büyük 10 numarayı özledim. o varken sanki herşey çok güzeldi. hayat çok güzeldi, çocuk olmak çok güzeldi, galatasaraylı olmak her zaman güzel ama hagi varken bir başka güzeldi sanki. büyük takımları izleyip iç çekmek yerine, onun golleriyle onun çalımlarıyla o devleri dize getirmeyi özledim. milan'ı, arsenal'i, real madrid'i şirinleri yakalamak için ellerini ovuşturan gargamel gibi beklemeyi özledim. lincoln'ün, necati'nin giydiği o 10 numaranın izleyebildiğim gerçek sahibini özledim. gideli 9 yıl olmasına rağmen gecenin bu saatinde bana tuşlarının üzerine göz yaşlarımın damladığı klavyemle entry girdiren bir efsaneyi özledim.
çok özledim be abi!
tamam harry kewell'ı da çok seviyorum, tamam arda turan da yeni 10 numaramız canımız ciğerimiz, tamam lionel messi insan değil ama ben yine 10'u özlüyorum. sen öyle büyük bir efsaneydin ki sana şöyle söyleyim; başımızda kıvırcık saçlı bir adam var, başımıza geldiği gün tüm galatasaraylıyım diyenlere sorsak bırak gelsin demeyi geleceğine inanmayacakları bir adam var. henüz ilk sezonunu bile bitirmeden harcanmaya başlandı bu adam. allah ile kıyaslanan bir oyuncuyu dünyaya sunan bu adam bile tüm galatasaraylıyım diyenleri birleştiremedi. sen birleştirdin hagi, sen. sen tek yürek edebildin herkesi. tartışılmayan tek kişi sensin, muhalifi olmayan tek kişi sensin. işte bu kadar büyük bir oyuncuydun sen.
7 yaşındaydım, anaokuluna gitmediğim için direk birinci sınıfa başlamıştım. baba koyu fenerli, hayatta maç kaçırmaz. beni de fanatik fenerbahçeli yetiştirmek için tüm çabayı sarfetmişti. ama yapamadı, yapamazdı. okulda kıyamet kopuyordu hagi hagi diye. her maç yapışımızda topu ayağına her alan hagi hagi diyordu. babam evde her galatasaray'ın maçında bütün futbolcularımza sövüyordu, bense bir türlü eşlik edemiyordum. içim el vermiyordu sarı-kırmızıya, 10'a laf etmeye. biz de neden böyle oyuncu yok baba diyordum, babam ise sövüp duruyordu. artık fenerbahçe'den nefret ediyor, galatasaray'a sempati besliyordum. babamın aldığı fenerbahçe formalarını bırakın sokakta giymeyi, babamın yanında giymeye tenezzül etmiyordum. hagi gol attıkça ben galatasaraylı oldum, hagi çalım attıkça ben yolumu buldum. artık babamın galatasaray hıncı yüzünden nefret ediyordum fenerbahçe'den. aldım formaları sokakta yaktım. okulda teneffüslerde yiyeceğim simitlerden kestim, para biriktirdim yan sanayi hagi formamı aldım. şuan dünyanın en güzel kadınıyla ilişkiye de girsem, bir yatla dünya turu da atsam, en kaliteli içkiyi de içsem, bana o formayı giyerek top oynamanın hazzını yaşatamaz. çünkü o forma hayatımı yönlendirdi benim. o formayı giyince daha iyi oynamaya başladım, o formayı giyince takımı daha çok ateşlemeye başladım, güven duygusuyla asaleti birleştirmeye başladım. topu her ayağıma aldığımda formanın arkasında yazan yazı ilham verdi bana.
çok özledim be abi!
10unla geçen yılları özledim, onun olduğu takımımı özledim, onunla gururlanmayı özledim. galatasaraylı olmama sebep olan o büyük 10 numarayı özledim. o varken sanki herşey çok güzeldi. hayat çok güzeldi, çocuk olmak çok güzeldi, galatasaraylı olmak her zaman güzel ama hagi varken bir başka güzeldi sanki. büyük takımları izleyip iç çekmek yerine, onun golleriyle onun çalımlarıyla o devleri dize getirmeyi özledim. milan'ı, arsenal'i, real madrid'i şirinleri yakalamak için ellerini ovuşturan gargamel gibi beklemeyi özledim. lincoln'ün, necati'nin giydiği o 10 numaranın izleyebildiğim gerçek sahibini özledim. gideli 9 yıl olmasına rağmen gecenin bu saatinde bana tuşlarının üzerine göz yaşlarımın damladığı klavyemle entry girdiren bir efsaneyi özledim.
çok özledim be abi!
tamam harry kewell'ı da çok seviyorum, tamam arda turan da yeni 10 numaramız canımız ciğerimiz, tamam lionel messi insan değil ama ben yine 10'u özlüyorum. sen öyle büyük bir efsaneydin ki sana şöyle söyleyim; başımızda kıvırcık saçlı bir adam var, başımıza geldiği gün tüm galatasaraylıyım diyenlere sorsak bırak gelsin demeyi geleceğine inanmayacakları bir adam var. henüz ilk sezonunu bile bitirmeden harcanmaya başlandı bu adam. allah ile kıyaslanan bir oyuncuyu dünyaya sunan bu adam bile tüm galatasaraylıyım diyenleri birleştiremedi. sen birleştirdin hagi, sen. sen tek yürek edebildin herkesi. tartışılmayan tek kişi sensin, muhalifi olmayan tek kişi sensin. işte bu kadar büyük bir oyuncuydun sen.
