122
basrol fatih hoca oldugu, icin sabah is varken gece 1:30'da yatmak pahasina soluksuz sekilde izledigim belgesel. eskileri hatirlamak, hocayi gulerken, baba filminde don corleone'nin son sahneleri gibi olsa da ciceklerle ugrasirken gectigimiz senelerin stresini atarken gormek guzeldi ancak belgesel genel olarak biraz eksik, biraz kekremsi, biraz da aceleye gelmis ve uzerinde cok calisilmamis gibi geldi. bir kere belirli futbolculara yapilan sansurler, rui costa'dan (yanlis anlasilmasin kendisinin belgeselde yer almasi cok guzel olmus, cok da guzel anlatmis hocayi) cok daha fazla hikayesi olanlarin belgeselde yer alamamasi ((bkz: tugay kerimoglu) (bkz: emre belozoglu) (bkz: suat kaya) ((bkz: bulent korkmaz) (bkz: hakan unsal) ve niceleri), onlarin yerine konusan ozellikle 2008 milli takim kadrosundakilerin bazilarininin milli takimin basarisindan bahsederken pek de hocadan bahsetmemesi falan bana gore cok kotu olmus. bazi donemler cok hizli gecilmis, yaptigi devrimler ve sampiyonluk hikayeleri atlanmis, yasanan zorluklardan, catismalardan (mustafa cengiz donemi gibi), hocanin inanci ve inadindan bahsedilmemis. bu bir hayat hikayesi, dogrularla yanlislarla; o yuzden hocanin'da yapmis oldugu bazi hatalara deginilebilinirdi mesela. ayrica hocanin en basarili donemlerine sahitlik etmis o kadar gazeteci, o kadar yonetici varken, (gbkz: (bkz: ali naci kucuk) falan belgeselde bu kadar yer almasi ne alaka dedirtti. ama dedigim gibi basrol fatih hocayken bastan sona defalarca yine izlerim. kendisi gercekten galatasaraydir, umarim uzun yillar yasar, umarim belgeselin sonunda gizemli sekilde bahsettigi sey onumuzdeki yillarda bir tff baskanligi ya da bir galatasaray baskanligidir. baskan olarak galatasaray'da basarili olur ya da olmaz ama kendisini bir de galatasaray baskani olarak gormek isterim.
