10
oturmamış bir planla, fizik kalitesi yetersiz bir ekiple yarım yamalak bir şekilde yapıldığında faydasından çok zararı olduğunu düşündüğüm oyun planı.
ben futboldan çok anlayan biri değilim. teknik analize pek kafam basmaz. ama konya’nın adil ile, abdülkerim ile yaptığı kadar savunma yapamamayı, adana demir spor’un 37 lik gökhan inler ile tuttuğu kadar orta sahayı tutamamayı galatasaray’ın oyuncu kalitesi ile açıklamak bana çok abes geliyor.
size de öyle geliyor mu bilmiyorum, ama ben bizim maçlarımızı izlerken sanki 11 kişiye karşı 8 kişiyle oynuyormuşuz gibi hissediyorum. saha devasa, bizim oyuncularımız çok az sayıda gibi geliyor. maçlarımızda şunu çok net görebiliyorum. berkan, cicaldau ve forvet ile rakibin savunmasına/ön liberosuna (dağınık bir şekilde) basıyoruz. bu esnada takımın boyu inanılmaz uzuyor. 10 örneğin belki 1 tanesinde bizim adımıza pozitif bir sonuç elde edilirken, kalan 9 örnekte bu üçlü çok rahat bir şekilde geçiliyor. berkan ve cicaldau’nun arkada kalması ile koca orta sahayı savunmak taylan/pulgar’a kalıyor ve haliyle paspas oluyorlar. hele ki yenik durumda isek panik de işin içine giriyor, oyuncularımız iyi niyetle, fakat tamamen kontrolsüzce, çok rahatlıkla aşılabilen bireysel prese başlıyorlar ve oyundan düşüyorlar. rakipte tempolu oyuncular varsa tehlikeli bölgede hızlıca kalabalıklaşıyorlar ve sonuç alıyorlar.
gerçekten çok isterim takımım rakibi kendi yarı sahasında 6 kişi ile nefessiz bıraksın. bu oyun planının hem modern futbolun gerekliliği, hem de taraftar açısından çok tatmin edici olduğunu düşünüyorum. ama eğer hakkıyla yapılamıyorsa, daha kompakt bir oyun anlayışının tercih edilmesi gerekmez mi diye düşünmeden edemiyorum.
ben futboldan çok anlayan biri değilim. teknik analize pek kafam basmaz. ama konya’nın adil ile, abdülkerim ile yaptığı kadar savunma yapamamayı, adana demir spor’un 37 lik gökhan inler ile tuttuğu kadar orta sahayı tutamamayı galatasaray’ın oyuncu kalitesi ile açıklamak bana çok abes geliyor.
size de öyle geliyor mu bilmiyorum, ama ben bizim maçlarımızı izlerken sanki 11 kişiye karşı 8 kişiyle oynuyormuşuz gibi hissediyorum. saha devasa, bizim oyuncularımız çok az sayıda gibi geliyor. maçlarımızda şunu çok net görebiliyorum. berkan, cicaldau ve forvet ile rakibin savunmasına/ön liberosuna (dağınık bir şekilde) basıyoruz. bu esnada takımın boyu inanılmaz uzuyor. 10 örneğin belki 1 tanesinde bizim adımıza pozitif bir sonuç elde edilirken, kalan 9 örnekte bu üçlü çok rahat bir şekilde geçiliyor. berkan ve cicaldau’nun arkada kalması ile koca orta sahayı savunmak taylan/pulgar’a kalıyor ve haliyle paspas oluyorlar. hele ki yenik durumda isek panik de işin içine giriyor, oyuncularımız iyi niyetle, fakat tamamen kontrolsüzce, çok rahatlıkla aşılabilen bireysel prese başlıyorlar ve oyundan düşüyorlar. rakipte tempolu oyuncular varsa tehlikeli bölgede hızlıca kalabalıklaşıyorlar ve sonuç alıyorlar.
gerçekten çok isterim takımım rakibi kendi yarı sahasında 6 kişi ile nefessiz bıraksın. bu oyun planının hem modern futbolun gerekliliği, hem de taraftar açısından çok tatmin edici olduğunu düşünüyorum. ama eğer hakkıyla yapılamıyorsa, daha kompakt bir oyun anlayışının tercih edilmesi gerekmez mi diye düşünmeden edemiyorum.
