arda turan

oynadığı futbol bir halta yaramasa da, "ahlâklı olma" turnusolü görevi gördüğü için varlığını değerli buluyorum. en azından bu işe yarıyor. içinde yaşadığımız ortadoğu kültürünü iliklerime kadar hissetmek acıtsa da kendimi de değerli hissettirmiyor değil bu durum.

bu arkadaş, kendini can siparena savunan "ahlaki değer yargıları kendinden menkul" bireylerin 70 yaşındaki babalarına öldüresiye saldırmadığı için bir problem yok tabii. ya da eşim dediği, kardeşim dedikleri gencecik bir kadına ahlaksızca yürümediği için de elbet bir sıkıntı yok. sonuçta sana, bana yapılanma bir terbiyesizlik yok ortada. tıpkı geçenlerde haberlerde denk geldiğim ve kanımı donduran hadise gibi; el kadar çocuğu kaldırıp kafa üstü yere vuran ama çevredeki insanların banamısın demediği gibi. buralarda bir söz var; bana dokunmayan yılan bin yaşasın. zaten asırlardır çözemedik, burnumuz bu yüzden boktan çıkmıyor bir türlü. insanlar bazı şeyleri kendi başlarına gelmedikten sonra idrak edemiyorlar ya da etmek işlerine gelmiyor kim bilir. bu topluluk en büyük kanayan yarası da budur aslında. örümcek kafalı insanların arasında düzgün bir hayat yaşamaya çalışmamızın sebebi... bizim ahlakı değer yargılarımız kökünden sarsılmış, yerle yeksan olmuş. eğer bir musibet bize değil de başkalarının canını yakmış, hukuku zedelemişse üç maymunu oynamak, salağa yatmak en makbulu olmuş.

toplumumuzdaki bir numaralı, en tepedeki problem nedir diye sorduklarında istisnasız aynı cevabı veriyorum hep; empati...bir gün lazım olur!