4799
emre'yi giydiği fenerbahçe formasıyla tribünde karşılayan kişilerden biriyim. o günden sonra volkan demirel'in ısınmaya çıktığı anlar bile beni kesmedi bir türlü. o günkü zevki asla alamadım bir daha. sanıyorum ihanete uğramış gibi hissediyorduk. elimizde büyüttüğümüz bir bebe, 16 yaşında taaaa amerikalarda duran topun başına geçip frikikten gol atınca gururlanıyorduk, yalan yok.
sonra aklına girildi. doğru da yapıldı. her ne kadar bedava gitmiş olsa da, hepimiz inter'de 11 çıkmadığında üzülüyorduk kendisi için. inter de inter ama... 6-7 tane world class santrforu vardı takımın sadece. bugün kurmaya kalksan kurma ihtimalin yok;
recoba, vieri, martins, crespo, kallon, hakan şükür, adriano...
futbolu için gittiğine, bir gün bize geleceğine inanıyor ve söylemlerinde de bunu görüyorduk. sonra newcastle'a gitti ve sakatlık süreçleri başladı hatırladığım kadarıyla. kilo aldı, güçlendi, irileşti, kafası kocaman oldu ama tekniği hala üst düzeydeydi. newcastle'a giderken de kendisini istediğimizi iyi hatırlıyorum, ribery'nin kaçışını sindirememiş bir durumda olduğumuzu hatırladığım gibi. o sene bonservisine verilen 5 milyon euro'yu verebilir miydik emin değilim ama bir şekilde şampiyon olunca kendisine bastırmadık sanırım.
newcastle'da ilk senesi ortalama, diğer seneleri de düşük performansla oynadı ki takım da zengin de olsa orta sıra takımlığından kurtulamayan bir ekipti şu an olduğu gibi. emre'nin bacakları artık kendisini kaldırmıyordu. bütün kariyeri boyunca kasık ve uyluktan çekiyordu zaten ama newcastle'daki son senesinde antrenman dahi yapamaz hale gelmişti. e tabii bir de adı ırkçıya çıkmıştı ingiliz basınında.
işte emre'yi birden bire fenerbahçeli yapan süreç tam olarak bu sakatlığının başlamasına tekabül eder. zaten ekonomik krizde olan galatasaray, sakat bir futbolcuya ne istediği parayı verebilirdi ne de takımına bonservis ödeyebilirdi. emre de her mantıklı insanın yapacağını yapıp fenerbahçe'yi, daha doğrusu parayı tercih etti. birden en büyük fenerbahçeli emre oldu. geçmişini bilen, galatasaray'la ilgili yaptığı tüm yorumlara hakim olan kişiler buna anlam verememişti ama emre artık fenerbahçe amblemini öpüyordu.
sonrası zaten herkesi malumu.
sami yen'de eski açıkla senkronize oluşturulan o tezahürat,
sidik kokulu metro merdivenlerinden indikten sonra, tam olarak tünel girişinde;
"bu dünyada para büyük ihtiyaç!" diye tarafımca yankılanıyor hala. üzerinden seneler geçmesine rağmen unutulmadı ve unutulacağa da benzemiyor açıkçası. galatasaray var olduğu sürece, belki de 50 sene sonra dahi birileri;
"emre belözoğlu paraya muhtaç" diyecek benden sonra, buna her şeyimden daha çok eminim.
sonra aklına girildi. doğru da yapıldı. her ne kadar bedava gitmiş olsa da, hepimiz inter'de 11 çıkmadığında üzülüyorduk kendisi için. inter de inter ama... 6-7 tane world class santrforu vardı takımın sadece. bugün kurmaya kalksan kurma ihtimalin yok;
recoba, vieri, martins, crespo, kallon, hakan şükür, adriano...
futbolu için gittiğine, bir gün bize geleceğine inanıyor ve söylemlerinde de bunu görüyorduk. sonra newcastle'a gitti ve sakatlık süreçleri başladı hatırladığım kadarıyla. kilo aldı, güçlendi, irileşti, kafası kocaman oldu ama tekniği hala üst düzeydeydi. newcastle'a giderken de kendisini istediğimizi iyi hatırlıyorum, ribery'nin kaçışını sindirememiş bir durumda olduğumuzu hatırladığım gibi. o sene bonservisine verilen 5 milyon euro'yu verebilir miydik emin değilim ama bir şekilde şampiyon olunca kendisine bastırmadık sanırım.
newcastle'da ilk senesi ortalama, diğer seneleri de düşük performansla oynadı ki takım da zengin de olsa orta sıra takımlığından kurtulamayan bir ekipti şu an olduğu gibi. emre'nin bacakları artık kendisini kaldırmıyordu. bütün kariyeri boyunca kasık ve uyluktan çekiyordu zaten ama newcastle'daki son senesinde antrenman dahi yapamaz hale gelmişti. e tabii bir de adı ırkçıya çıkmıştı ingiliz basınında.
işte emre'yi birden bire fenerbahçeli yapan süreç tam olarak bu sakatlığının başlamasına tekabül eder. zaten ekonomik krizde olan galatasaray, sakat bir futbolcuya ne istediği parayı verebilirdi ne de takımına bonservis ödeyebilirdi. emre de her mantıklı insanın yapacağını yapıp fenerbahçe'yi, daha doğrusu parayı tercih etti. birden en büyük fenerbahçeli emre oldu. geçmişini bilen, galatasaray'la ilgili yaptığı tüm yorumlara hakim olan kişiler buna anlam verememişti ama emre artık fenerbahçe amblemini öpüyordu.
sonrası zaten herkesi malumu.
sami yen'de eski açıkla senkronize oluşturulan o tezahürat,
sidik kokulu metro merdivenlerinden indikten sonra, tam olarak tünel girişinde;
"bu dünyada para büyük ihtiyaç!" diye tarafımca yankılanıyor hala. üzerinden seneler geçmesine rağmen unutulmadı ve unutulacağa da benzemiyor açıkçası. galatasaray var olduğu sürece, belki de 50 sene sonra dahi birileri;
"emre belözoğlu paraya muhtaç" diyecek benden sonra, buna her şeyimden daha çok eminim.
