90
annem beşiktaşlıdır. küçük bir çocukken, sene 1988, simoviç'in yere kapaklanırken topa dokunup (sanırım ayağı kaymıştı) içeri aldığı o 4-1 yenildiğimiz maçtan sonra yemek masasının arkasına kapaklanıp çok ağlamıştım. hiçbir maç için dememiştim bugüne kadar ama futbolun adaletinin hakkımızı vereceği gün geldi çattı. o günün rövanşı şimdidir. benim takımımıza olan inancım tam. biz umutlu yaşamayı galatasaray'dan öğrendik. inanıyorum ki o gün maçı hakkıyla yöneten bir hakeme denk gelirsek istediğimiz skoru alacağız.
