11065
zaten severdim, galatasaray mobil uygulaması'ndaki soru-cevap videolarından sonra sevgim kat kat arttı. kendisini getiren başkana duyulan nefretin ve yerine getirildiği zannedilen futbolcuya duyulan büyük sevginin etkisiyle korkunç bir önyargıyla karşılandığı, hak ettiğinde takdiri neredeyse hiç görmeyip tökezlediğinde tekdiri en ağır dozdan yaşadığı, gidecek-kalacak dedikodularının başının üstünde hep uçuştuğu, silah zoruyla imzalamadığı bir kontrattan sorumlu tutulduğu, kulüp başkanı tarafından televizyonlarda hedef alındığı bir yere bu kadar aidiyet hissedebilmesine bir kez daha hayran oldum.
spor yazarlarının, yorumcularının arada saçmalamalarını çok normal karşılıyorum. her hafta birkaç kez yazı yazmak zorundasın, televizyona çıkıp yorum yapmak zorundasın. beslemek ve ekseriyetle memnun etmek zorunda olduğun bir kitle var. sözünün tükendiği yerde sen de tükenirsin. eh, bu kadar fikir beyan etme mecburiyetiyle yaşadığın yerde arada bir saçmalaman çok normal.
hepimiz spor yazarı/yorumcusu olduk. youtube'da kanalın varsa videoyu çekmek zorundasın. o tweeti atmazsan mahrum kaldığın retweetleri, favorileri bir tarafa bırakıyorum; günden güne eriyen takipçi sayın korkulu rüya gördürür. sözlükte entry yazmamak da olmaz. her birimizin irili ufaklı birer kitlesi oluştu ve o kitleyi düzenli olarak beslemek zorundayız. at oynattığımız saha; spor, galatasaray, futbol çizgileriyle sınırlanmış nispeten küçük bir saha olunca da kendimize takıntılar edinmemiz çok normal oluyor.
açıkçası galatasaray taraftarı nezdinde bu kadar takıntı haline getirilen başka bir futbolcu da hatırlamıyorum. belhanda'yı performansından daha çok, takıntı haline getirildiği ve bunu muhtemelen iliklerine kadar hissettiği bir yere bu kadar aidiyetle bağlı kalabildiği için seviyorum. her hatasında "ha hu" diye hedef tahtasına bağlanacağını bile bile o sorumluluğu almaktan hiç vazgeçmeyecek kadar şahsiyetli, başkalarının "bana bi 3 hafta müsade" diye yatışa geçeceği sakatlıklardan 1 haftada dönecek kadar fedakar, kariyerinde muhtemelen hiç yaşamadığı bir baskı ortamında oğlu muhammed'i fanatik bir galatasaray taraftarı yapacak kadar da hisli olduğu için çok seviyorum.
spor yazarlarının, yorumcularının arada saçmalamalarını çok normal karşılıyorum. her hafta birkaç kez yazı yazmak zorundasın, televizyona çıkıp yorum yapmak zorundasın. beslemek ve ekseriyetle memnun etmek zorunda olduğun bir kitle var. sözünün tükendiği yerde sen de tükenirsin. eh, bu kadar fikir beyan etme mecburiyetiyle yaşadığın yerde arada bir saçmalaman çok normal.
hepimiz spor yazarı/yorumcusu olduk. youtube'da kanalın varsa videoyu çekmek zorundasın. o tweeti atmazsan mahrum kaldığın retweetleri, favorileri bir tarafa bırakıyorum; günden güne eriyen takipçi sayın korkulu rüya gördürür. sözlükte entry yazmamak da olmaz. her birimizin irili ufaklı birer kitlesi oluştu ve o kitleyi düzenli olarak beslemek zorundayız. at oynattığımız saha; spor, galatasaray, futbol çizgileriyle sınırlanmış nispeten küçük bir saha olunca da kendimize takıntılar edinmemiz çok normal oluyor.
açıkçası galatasaray taraftarı nezdinde bu kadar takıntı haline getirilen başka bir futbolcu da hatırlamıyorum. belhanda'yı performansından daha çok, takıntı haline getirildiği ve bunu muhtemelen iliklerine kadar hissettiği bir yere bu kadar aidiyetle bağlı kalabildiği için seviyorum. her hatasında "ha hu" diye hedef tahtasına bağlanacağını bile bile o sorumluluğu almaktan hiç vazgeçmeyecek kadar şahsiyetli, başkalarının "bana bi 3 hafta müsade" diye yatışa geçeceği sakatlıklardan 1 haftada dönecek kadar fedakar, kariyerinde muhtemelen hiç yaşamadığı bir baskı ortamında oğlu muhammed'i fanatik bir galatasaray taraftarı yapacak kadar da hisli olduğu için çok seviyorum.
