524
ankara’dan istanbul’a gitmek için bineceğim trene ucu ucuna yetişmeme neden olan maçtır. trene bindiğimde o kadar mutluydum ki o yolu nasıl geçtiğini hatırlamıyorum. tek bildiğim 4 saatlik yolculuk boyunca maçla ilgili yazılanları okumak olmuştu. diagne hastasının önce verdiği sonra aldığı, rize başkanının sinir krizi geçirdiği, emre akbaba’yı kaybettiğimiz ama şampiyonluğu kazandığımız gündüz gözüyle galatasaray düşmanları üst üste koyup geçtiğimiz maç. o güne dair aklımdan çıkmayan tek şey ‘ne olursa olsun biz bu maçı alacağız’dı, öyle de oldu. hatırladıkça mutlu olurum.
