5776
yaşım dolayısıyla kendisinin galatasaray’ımızda futbol oynadığı dönemleri hayal meyal hatırlasam da, kendisini canlı izleme fırsatı bulduğum efsanemiz.
2004 yazı. istanbula teyzemin yanına gelmişiz, o zamanlar teyzemin evi fulyada olduğundan her gezmeye çıktığımızda ali sami yen’i görüyorum. çocukluğun da verdiği heyecanla her seferinde annemi babamı dürtüyorum “bakııın ali sami yen burası” nidaları atıyorum her gün. temmuz ayının sonlarına denk geliyor tabi bu tarihler.
bir gün yine gezmekten eve dönerken bi afiş gördük, “suat kaya jübile maçı, 4 ağustos”, ben biraz da çekinerek gidebilir miyiz baba dediğimi hatırlıyorum. babam da tarihin geç olduğunu, bir kaç güne eve gideceğimizi söylüyor. sonra ben küsüyorum tabi, hiç konuşmuyorum. en sonunda babam geliyor, diyor ki biz yine dediğimiz tarihte gidelim; ama sen maça git kuzenin ve eniştenle, otobüsle dönersin. 10-11 yaşlarındayım, istanbul’dan eve otobüsle döneceğim. ve inanın kimse için bir problem değil bu, o minvalde haberleri çok görmediğimiz için mi; yoksa hakikaten daha ahlaklı zamanlar olduğu için mi bilinmez aklımıza hiç gelmiyor kaçırılma, tecavüze uğrama ya da sırf zevk için öldürülme ihtimalim. neyse.
biletleri alıp gidiyoruz maça, tribünler boş tabi ama hayal meyal hatırlıyorum koridorları; koltukları; arada yapılan tezahüratları. sonra maç başlıyor, galatasaray forması giyen bir adam görüyorum biraz da yaşlı gibi. sonra eniştem diyor ki, hadi yine iyisiniz; hagi’yi izleyeceksiniz.
o zaman teknik direktörlüğümüzü yapan hagi, eski takım arkadaşı için bir kez daha çıkıyor sahaya. hatta bir şut da atıyor, aykut sektiriyor :) 20 dakika sonra kenara geliyor hagi, ulan oynasa hepsinden iyi oynar lafları arasında.
sonrasını zaten hiç hatırlamıyorum. ama hayatımın en büyülü, en harika günlerinden biriydi o gün.
55 olmuş, allah nice 55ler yaşatsın. iyi ki doğdun efsane.
2004 yazı. istanbula teyzemin yanına gelmişiz, o zamanlar teyzemin evi fulyada olduğundan her gezmeye çıktığımızda ali sami yen’i görüyorum. çocukluğun da verdiği heyecanla her seferinde annemi babamı dürtüyorum “bakııın ali sami yen burası” nidaları atıyorum her gün. temmuz ayının sonlarına denk geliyor tabi bu tarihler.
bir gün yine gezmekten eve dönerken bi afiş gördük, “suat kaya jübile maçı, 4 ağustos”, ben biraz da çekinerek gidebilir miyiz baba dediğimi hatırlıyorum. babam da tarihin geç olduğunu, bir kaç güne eve gideceğimizi söylüyor. sonra ben küsüyorum tabi, hiç konuşmuyorum. en sonunda babam geliyor, diyor ki biz yine dediğimiz tarihte gidelim; ama sen maça git kuzenin ve eniştenle, otobüsle dönersin. 10-11 yaşlarındayım, istanbul’dan eve otobüsle döneceğim. ve inanın kimse için bir problem değil bu, o minvalde haberleri çok görmediğimiz için mi; yoksa hakikaten daha ahlaklı zamanlar olduğu için mi bilinmez aklımıza hiç gelmiyor kaçırılma, tecavüze uğrama ya da sırf zevk için öldürülme ihtimalim. neyse.
biletleri alıp gidiyoruz maça, tribünler boş tabi ama hayal meyal hatırlıyorum koridorları; koltukları; arada yapılan tezahüratları. sonra maç başlıyor, galatasaray forması giyen bir adam görüyorum biraz da yaşlı gibi. sonra eniştem diyor ki, hadi yine iyisiniz; hagi’yi izleyeceksiniz.
o zaman teknik direktörlüğümüzü yapan hagi, eski takım arkadaşı için bir kez daha çıkıyor sahaya. hatta bir şut da atıyor, aykut sektiriyor :) 20 dakika sonra kenara geliyor hagi, ulan oynasa hepsinden iyi oynar lafları arasında.
sonrasını zaten hiç hatırlamıyorum. ama hayatımın en büyülü, en harika günlerinden biriydi o gün.
55 olmuş, allah nice 55ler yaşatsın. iyi ki doğdun efsane.
