570
totem için maçı takip etmeyecem diyip hanım ile birlikte maç sabahı rusya ya gittiğim (o zaman vizesizdi rusya : ) maçı takip etmemek için, moskovanın soğuk ve karlı sokaklarında yürürken 2-0 olduğunu sadece basit 1 sms ile öğrenip daha da buz kestiğim maçtır. daha ilk 10-15 dakikası 2-0 ise bu işin sonu hayra alamet değil "ulan acaba yine 5-6 lık mı olacağız "diye düşünmem, boş boş o soğukta gezmem, 2-2 olduğunu öğrendikten sonra hiç yaşamadığım bir ağırlığın ve uykunun üzerime çökmesi, ateşimin zirve yapması, kısa sürede olsa hareketsiz kalmam istem dışı, aklıma "sanırım bu gezegende bize ayrılan sürenin sonuna geldik ulan bari kendi memleketmizde veda etseydik, buradan istanbula nakil zor, hanım tek başına nasıl organize edecek" düşüncelerinin gelmesi, o sırada çalan telefonun öbür ucunda bizim istanbul tayfası arkada kırılan bardak cam sesleri "ne oluyor lan attık mı" diye sormam, cevabında "ne atması direkten döndü ortalık karıştı mekanda" cevabı ve maçın berabere bittiğini öğrenmem. yani deplasman yasağı olmayıp gitseydik maça bu kadar stres yaşardık herhalde.
