13
canımın içi galatasaray için ağladığım ilk maç.
o zamanlar çocuktum, pek tabi kâbus gibi gelmişti 3-0'dan sonraki süreç. 3-3 olunca hüngür hüngür ağladığımı hiç unutmam. babam ve annem sakinleştirmeye çalışmışlardı ama nafile. sanki bir yeri kesilmiş gibi ağlıyorum bir yandan da isyan ediyorum. maçtan önce annem ile camiye gitmiştik mevlüt için. daha yeni camiden geldik allah neden yardım etmiyor diye diye ağlıyorum.
ailecek totemciyiz; o zamanlar bir kedimiz vardı ve ne zaman maç kötü gitse babam onu evin dışına yollardı. yine öyle oldu. golleri yedikçe artık dur denildi ve zavallı boncuk kapının önüne konuldu. sonra kazandık ve kedicik eve dönerken ben de sağlam bir travmanın eşiğinden döndüm.
o zamanlar çocuktum, pek tabi kâbus gibi gelmişti 3-0'dan sonraki süreç. 3-3 olunca hüngür hüngür ağladığımı hiç unutmam. babam ve annem sakinleştirmeye çalışmışlardı ama nafile. sanki bir yeri kesilmiş gibi ağlıyorum bir yandan da isyan ediyorum. maçtan önce annem ile camiye gitmiştik mevlüt için. daha yeni camiden geldik allah neden yardım etmiyor diye diye ağlıyorum.
ailecek totemciyiz; o zamanlar bir kedimiz vardı ve ne zaman maç kötü gitse babam onu evin dışına yollardı. yine öyle oldu. golleri yedikçe artık dur denildi ve zavallı boncuk kapının önüne konuldu. sonra kazandık ve kedicik eve dönerken ben de sağlam bir travmanın eşiğinden döndüm.
