31
http://www.fotospor.com/...-ve-yumruklar-126464
ali koç'un, yukarıdaki haberde ifade edildiği üzere, maç esnasında duvarı yumruklaması ve kolunu kırması hadisesinin çağrıştırdığı karşılaşmadır. zira, futbol nedeniyle sinirlerime hakim olamayarak kendime zarar verdiğim son maçtır. bu tarihte, ali koç gibi çok iyi eğitim almış, büyük bir holdingin yöneticisi, kelli felli bir adam değil; orta öğretimi devam eden, ergenliğin başlarında olan bir gençtim. ben yumruk atmamış, elimi bilinçsizce savurmuştum; kolumu kırmamış, elimi yaralamıştım. sinirim geçtikten sonra çok hayıflandım, kendime kızdım. yıllar sonra ali koç'un olayından haberdar olunca, kendime fazla yüklendiğimi düşünmedim değil. bu itibarla, sayın başkan'a teşekkürü borç bilirim.
maçla ilgili hatıralarımla devam edelim. güzel bir bahar günü, maçı dinlemek için heyecanla radyonun başına geçtim. trt radyo'da maçı dinliyorum, maçı sunan da beşiktaş'lı orhan ayhan. ilk yarıyı 0 - 1 önde kapattık, ikinci yarının başında da ikinci golü bulduk. müsabaka* beklentinin aksine kolay geçiyor. o sezon alınan farklı galibiyetler zincirine bir halka daha eklenmesini bekliyorum. çok yaklaşan şampiyonluğun mutluluğuyla yerimde duramıyorum. derken, 70. dakikada gelen istanbulspor golü tüm keyfimi kaçırdı. olumlu hislerin tümü, yoğun kaygının gölgesinde silindi, kayboldu. dört dakika sonra da aykut kocaman skoru eşitledi. ikinci gol sonrası elimi öfkeyle savurdum ve mobilyanın sivri ucuna denk gelen yer yaralandı. o kadar yoğun duygular yaşıyordum ki acıyı hissetmedim bile.
umutla gol atmamazı beklediğim yirmi dakikanın sonunda gelen penaltıyla maç lehimize 3 - 2 sona erdi. orhan ayhan'ın, dönemin trt duruşunu hiçe sayan ağlaşmaları eşliğinde buruk bir sevinç yaşadım.
ali koç'un, yukarıdaki haberde ifade edildiği üzere, maç esnasında duvarı yumruklaması ve kolunu kırması hadisesinin çağrıştırdığı karşılaşmadır. zira, futbol nedeniyle sinirlerime hakim olamayarak kendime zarar verdiğim son maçtır. bu tarihte, ali koç gibi çok iyi eğitim almış, büyük bir holdingin yöneticisi, kelli felli bir adam değil; orta öğretimi devam eden, ergenliğin başlarında olan bir gençtim. ben yumruk atmamış, elimi bilinçsizce savurmuştum; kolumu kırmamış, elimi yaralamıştım. sinirim geçtikten sonra çok hayıflandım, kendime kızdım. yıllar sonra ali koç'un olayından haberdar olunca, kendime fazla yüklendiğimi düşünmedim değil. bu itibarla, sayın başkan'a teşekkürü borç bilirim.
maçla ilgili hatıralarımla devam edelim. güzel bir bahar günü, maçı dinlemek için heyecanla radyonun başına geçtim. trt radyo'da maçı dinliyorum, maçı sunan da beşiktaş'lı orhan ayhan. ilk yarıyı 0 - 1 önde kapattık, ikinci yarının başında da ikinci golü bulduk. müsabaka* beklentinin aksine kolay geçiyor. o sezon alınan farklı galibiyetler zincirine bir halka daha eklenmesini bekliyorum. çok yaklaşan şampiyonluğun mutluluğuyla yerimde duramıyorum. derken, 70. dakikada gelen istanbulspor golü tüm keyfimi kaçırdı. olumlu hislerin tümü, yoğun kaygının gölgesinde silindi, kayboldu. dört dakika sonra da aykut kocaman skoru eşitledi. ikinci gol sonrası elimi öfkeyle savurdum ve mobilyanın sivri ucuna denk gelen yer yaralandı. o kadar yoğun duygular yaşıyordum ki acıyı hissetmedim bile.
umutla gol atmamazı beklediğim yirmi dakikanın sonunda gelen penaltıyla maç lehimize 3 - 2 sona erdi. orhan ayhan'ın, dönemin trt duruşunu hiçe sayan ağlaşmaları eşliğinde buruk bir sevinç yaşadım.
