1332
kendisiyle ilgili beklentimiz "anadolu takımlarını yeneyim de üç büyüklere elleşmeyeyim" değildir. diğer herkes gibi, adil koşullarda yarışmasıdır. ney? adil değil mi maçlar? dediğinizi duyar gibiyim. buyrun sohbete.
anadolu kulüplerinde yılların emektarı hocalar, başkanıyla, şehrin görmemiş eşrafıyla, şımarık topçusuyla, taraftar baskısıyla, kovulma tehdidiyle, dayak yeme korkusuyla bir şeyler ortaya koymaya çalışır. kendisi sırtını devlete dayamış, dayamış ne kelime gelin güvey olmuş başkanıyla birlikte "spor kulüpçülüğü" oynar. beş tane taraftarı yoktur ama stadı vardır. maçını izleyen yoktur ama hayvan gibi sponsoru vardır. ne hikmetse de bütün sponsorları belediyeyle iş yapan büyük firmalardır ve en ufak bir başarı beklentileri yoktur. sıfır baskıyla kafası rahat, istediği oyuncuyu alır, istediği gibi oynatır. kimse "hoca sen ne yapıyorsun" demez. sevinecek taraftarı olmayacağı şampiyonluğunun peşinde tüm avrupa maçlarını boşverir, bir allahın kulu da çıkıp "lan ülke puanını yerle bir ettin" demez. ama galatasaray 11 yabancıyla maça çıksa "istiklal marşını kim okuyacak" diye 3 hafta kıyamet kopar.
kendi başarısı dışında hiç bir şey umurunda değildir. avrupa'da maç kazansa taraftar toplama şansı varken bile derdi içeride büyük takımları hırpalamaktır.
bu yüzden durup durup "derdi türkiyeyi üzmek olan adam" diye yazıyorum. bu adamın o kadar kırılgan ve güçsüz bir egosu öyle büyük bir kibri vardır ki tüm türkiyeyi yenmeden kendinden memnun olamaz. quakerboy kibrini yukarıda yazmış zaten. egosu zayıf ve kırılgandır; yenildiğimiz bir milli maçtan sonraki şu meşhur gülüşünü açın izleyin, zavallılığını hissedersiniz orada.
abdullah avcı son yıllarda yapıcı, kurucu, gelişimci motivasyonlarla değil, haset etkisiyle hareket etmektedir. bu yüzden bu kadar başarıya rağmen ne hikmetse seveni yoktur. inşallah bu gidişle de olmayacaktır.
iyi bir taktisyen ve çalıştırıcı olduğu su götürmez. stratejist olarak da çok başarılı buluyorum kendisini. ancak adil koşullarda ve hüsniyetle yarışmadığı sürece başarılarının benim gözümde zerre kıymeti yoktur.
anadolu kulüplerinde yılların emektarı hocalar, başkanıyla, şehrin görmemiş eşrafıyla, şımarık topçusuyla, taraftar baskısıyla, kovulma tehdidiyle, dayak yeme korkusuyla bir şeyler ortaya koymaya çalışır. kendisi sırtını devlete dayamış, dayamış ne kelime gelin güvey olmuş başkanıyla birlikte "spor kulüpçülüğü" oynar. beş tane taraftarı yoktur ama stadı vardır. maçını izleyen yoktur ama hayvan gibi sponsoru vardır. ne hikmetse de bütün sponsorları belediyeyle iş yapan büyük firmalardır ve en ufak bir başarı beklentileri yoktur. sıfır baskıyla kafası rahat, istediği oyuncuyu alır, istediği gibi oynatır. kimse "hoca sen ne yapıyorsun" demez. sevinecek taraftarı olmayacağı şampiyonluğunun peşinde tüm avrupa maçlarını boşverir, bir allahın kulu da çıkıp "lan ülke puanını yerle bir ettin" demez. ama galatasaray 11 yabancıyla maça çıksa "istiklal marşını kim okuyacak" diye 3 hafta kıyamet kopar.
kendi başarısı dışında hiç bir şey umurunda değildir. avrupa'da maç kazansa taraftar toplama şansı varken bile derdi içeride büyük takımları hırpalamaktır.
bu yüzden durup durup "derdi türkiyeyi üzmek olan adam" diye yazıyorum. bu adamın o kadar kırılgan ve güçsüz bir egosu öyle büyük bir kibri vardır ki tüm türkiyeyi yenmeden kendinden memnun olamaz. quakerboy kibrini yukarıda yazmış zaten. egosu zayıf ve kırılgandır; yenildiğimiz bir milli maçtan sonraki şu meşhur gülüşünü açın izleyin, zavallılığını hissedersiniz orada.
abdullah avcı son yıllarda yapıcı, kurucu, gelişimci motivasyonlarla değil, haset etkisiyle hareket etmektedir. bu yüzden bu kadar başarıya rağmen ne hikmetse seveni yoktur. inşallah bu gidişle de olmayacaktır.
iyi bir taktisyen ve çalıştırıcı olduğu su götürmez. stratejist olarak da çok başarılı buluyorum kendisini. ancak adil koşullarda ve hüsniyetle yarışmadığı sürece başarılarının benim gözümde zerre kıymeti yoktur.
