27499
"o gece 12 eylül'dü...
uğursuz 12 eylül'ün, 13'e bağlandığı saatlerde, piyanist arkadaşım pepe ile ziya restoranın aşağı barında sonbahar yalnızlığını çorba içerek yaşarken, sanki barda ceketini unutmuş bir tavırla arda uskan girdi içeri.
ortalığı toplayan komilere torpil geçip kendisine bir rakı ısmarladı. kara mizah sohbet sürerken, birden bir ışığın düştüğünü hissettik.
sessiz sedasız yanımıza gelip, içkisini yudumlayan adam metin oktay'dı.
birdenbire benim ve arda'nın hatta rossi'yi de futbolcudan saymayan pepe'nin gözlerinde ışıklar parladı. alın size nostaljinin allah'ı. otuz yıldır barlarda restoranlarda gitar çalarak geçiririm hayatımı, kimin ne kadar alkollü olduğunu ben bilmezsem kim bilir? metin oktay yanımızdaydı, raporlar ne derse desin, biz üçümüz kişiliğimizi koyarak söyleyebiliriz ki metin oktay içkiliydi ama sarhoş değildi! on bir yıl önce 12 eylül gecesi, bütün türkiye ayık mıydı sanki?
bizler sanattan konuşuyorduk ya, onun da gözlerimle seyrettiğim birçok golünün bir sanat eseri olduğunu söyledim. 1960'taki efsanevi maçta iskoçya'ya attığı golü, istanbul'da bir akg maçında iki taraftan iki kişi koluna girdiği halde, arkası kaleye dönükken 90'a taktığı golü anlattım ve bunların sırrını sordum. 'ellerini uzat' dedi. iki elimi uzattım, avuçlarım yere dönüktü. o da ellerimi avucuna aldı, 'şimdi' dedi, 'istediğin elini çek ben yakalayacağım.' ellerimi, metin oktay'ın avucundan kurtaramadım. 'işte bu reflekstir bana o golleri attıran.' sonra ben de ona parmaklarımla bir gitarcı numarası yaptım. benim ona şaşırdığım gibi o da benim tek elle alkış sesi çıkarmama bayıldı. 'bunlar işin fizik tarafı' deyip nazım hikmet'ten bir şiir okudu!
hiçbirimiz ummazdık tabii ama ummamak bizim suçumuz. 'işte bu şiiri bilmeyen ne top oynar, ne gitar çalar, işin özü bu kardeşim' deyip boynuma sarıldı. meğer biz futbolculara nasıl bakarsak onlar da biz müzisyenlere öyle bakarmış ve ne çok ortak noktamız varmış! kartımı istedi, 'yarın seni arayacağım' dedi, öpüşerek ayrıldık. gitme vakti gelmişti, yorgunduk. metin oktay'ı yarım kalmış içkisiyle barda bırakıp arda, pepe ve ben çekip gittik. sabah telefon çaldı. metin ağabey diye açtım, pepe'ydi. onun güzel sesinden ilk defa nefret ettim. metin oktay'ın ölümünü haber veriyordu.
senin karşında son golü yiyen kaleci olmak isterdim metin ağabey... ama son öptüğün insan oldum. ben yine telefonunu bekliyorum, sen aramazsan ben nasıl olsa arayacağım..."
-tarık öcal
güzel uyu büyük efsane...
uğursuz 12 eylül'ün, 13'e bağlandığı saatlerde, piyanist arkadaşım pepe ile ziya restoranın aşağı barında sonbahar yalnızlığını çorba içerek yaşarken, sanki barda ceketini unutmuş bir tavırla arda uskan girdi içeri.
ortalığı toplayan komilere torpil geçip kendisine bir rakı ısmarladı. kara mizah sohbet sürerken, birden bir ışığın düştüğünü hissettik.
sessiz sedasız yanımıza gelip, içkisini yudumlayan adam metin oktay'dı.
birdenbire benim ve arda'nın hatta rossi'yi de futbolcudan saymayan pepe'nin gözlerinde ışıklar parladı. alın size nostaljinin allah'ı. otuz yıldır barlarda restoranlarda gitar çalarak geçiririm hayatımı, kimin ne kadar alkollü olduğunu ben bilmezsem kim bilir? metin oktay yanımızdaydı, raporlar ne derse desin, biz üçümüz kişiliğimizi koyarak söyleyebiliriz ki metin oktay içkiliydi ama sarhoş değildi! on bir yıl önce 12 eylül gecesi, bütün türkiye ayık mıydı sanki?
bizler sanattan konuşuyorduk ya, onun da gözlerimle seyrettiğim birçok golünün bir sanat eseri olduğunu söyledim. 1960'taki efsanevi maçta iskoçya'ya attığı golü, istanbul'da bir akg maçında iki taraftan iki kişi koluna girdiği halde, arkası kaleye dönükken 90'a taktığı golü anlattım ve bunların sırrını sordum. 'ellerini uzat' dedi. iki elimi uzattım, avuçlarım yere dönüktü. o da ellerimi avucuna aldı, 'şimdi' dedi, 'istediğin elini çek ben yakalayacağım.' ellerimi, metin oktay'ın avucundan kurtaramadım. 'işte bu reflekstir bana o golleri attıran.' sonra ben de ona parmaklarımla bir gitarcı numarası yaptım. benim ona şaşırdığım gibi o da benim tek elle alkış sesi çıkarmama bayıldı. 'bunlar işin fizik tarafı' deyip nazım hikmet'ten bir şiir okudu!
hiçbirimiz ummazdık tabii ama ummamak bizim suçumuz. 'işte bu şiiri bilmeyen ne top oynar, ne gitar çalar, işin özü bu kardeşim' deyip boynuma sarıldı. meğer biz futbolculara nasıl bakarsak onlar da biz müzisyenlere öyle bakarmış ve ne çok ortak noktamız varmış! kartımı istedi, 'yarın seni arayacağım' dedi, öpüşerek ayrıldık. gitme vakti gelmişti, yorgunduk. metin oktay'ı yarım kalmış içkisiyle barda bırakıp arda, pepe ve ben çekip gittik. sabah telefon çaldı. metin ağabey diye açtım, pepe'ydi. onun güzel sesinden ilk defa nefret ettim. metin oktay'ın ölümünü haber veriyordu.
senin karşında son golü yiyen kaleci olmak isterdim metin ağabey... ama son öptüğün insan oldum. ben yine telefonunu bekliyorum, sen aramazsan ben nasıl olsa arayacağım..."
-tarık öcal
güzel uyu büyük efsane...
