galatasaray

takımım. olduğu her yerde umut olan... benim tam tersim. ben ise umutsuz bir adamım... özellikle son günlerde hatta son yıllarda. 18 yaşında fena sayılmayan bir rapperken, sahne öncesi karnımda kelebekler uçuşurdu, bundan sonra her şeyin daha güzel olacağını hayal ederdim. ama 20 yaşından sonra işler hiçte öyle gitmiyor. birlikte aç kaldığın, seni kollamak için kendini düşünmeden ateşe atacak adamlar gidiyor ve 5 para etmez, leş gbi heriflerle kaynıyor etrafın. ve ben buna uyum sağlamakta zorluk çekiyorum. her zaman kalabalıklara uyum sağlamakta zorluk çekmişimdir zaten. farklılıklarımı kabul ettirmek için çok dayak yemişimdir, vazgeçmeyeceğimi anlayınca çok kişi uğraşmaktan vazgeçmiştir. ama 20 yaşından sonra uğradığım baskı, lisede yediğim dayakların yanında o kadar ağır geliyor ki... istediğimi söyleyemiyorum mesela, söylediğimde kavga çıkıyor, yalnızlaşıyorum. sorun değil. buna çoğu zaman alışkınım ama olmuyor ya. olmuyor işte. kalabalıkların arasınada karışamıyorum. o leş mizahlarına, iki yüzlülüklerine katlanamıyorum. e söyleyince de problem oluyor. bir yerde sosyal ilişkilerimi de geliştirmem gerektiği söyleniyor. ama bu sosyalleşme denen ilüzyona kapılamıyorum.

kısaca ben katlanılması zor ve umutsuz bir adamım. * tam anlamıyla umutsuz.

ama sen öyle değilsin biliyorum ki gene juventusu yeneceksin, gene hepimizin umudunu kestiği bir anda biri çıkıp olacak olacak diyecek ve o iş olacak. galatasaray bitti demeden hiç bir şey bitmez! futbolcularının parasını alamadığı için idmana çıkmadığı sezonda şampiyon olacaksın!

belkide bu yüzden seviyorum seni bu kadar. ben de olmayan bir parça sende var. umut! rakip kim olursa olsun, hangi şartlar altında olursa olsun. senin her zaman umudun var ve belki seni bu yüzden bu kadar seviyorum...