galatasaray

"bize her sevdadan geriye kalan"
başka cümleye gerek bile yok aslında ama anlatayım biraz.

daha doğduğum gün sarı kırmızı tulum giydirilince başlamış benim galatasaray maceram.
öyle şimdi satılan hastahane çıkışı tulumlar değil ha el emeği.

babam "3 günlüktün ankara'ya deplasmana gittim" diye anlatır.
ulan ilk çocuğum, erkek çocuğum bi çocukla ilgilen değil mi? değil arkadaş.
galatasaray seni çağırıyorsa, galatasaray'ın sana ihtiyacı olduğunu hissediyorsan gidersin.
tribünde bir ses bir nefes fazla olması iyi olacaksa gidilir.
alparslan abinin dediği gibi ''galatasaray'ın yararına olarak bir taşı yerinden kaldırıp, iki metre öteye koyanlara bile müthiş bir saygı duyarım."
babama mı duymacağım?

ankara'da geçti öğrenciliğim benim.
ayın son 2 haftasını evde oturup dizi izleyerek geçirmeme neden oldu benim galatasaray.
kolay mı olm öğrenci harçlığıyla istanbul'a gidip gelmek.
bir kere pişman olmadım.

kuzenlerle küs kalmama nedendir.
bir çok arkadaşımı twitter da unfollow edip bir çoğunu "sessiz" yapmaktır galatasaray.

mülakata gelen danışman adayının başarılı olacağını bile bile telefonunda fener marşı çalıyor diye işe almamaktır.
profesyonel düşünememektir galatasaray.

halısahada fener formalı oyuncuyla aynı takımda olmak istememektir.

maç günlerini karısı doğum yapacak baba adayı gerginliğiyle geçirmektir galatasaray.

galatasaray kaybedince günü hatta haftayı kaybetmektir.
kazanınca sevgiliyle ilk öpüşme mutluluğu, kışlık montta unutulan para sevinci yaratandır galatasaray.

galatasaray derdi tasayı ay sonu yapılacak ödemeyi unutturandır.

galatasaray kavgadır, hırstır.

galatasaray huzurdur, mutluluktur.

galatasaray yaz günü içilen soğuk sudur.

galatasaray bize her sevdadan geriye kalandır.
uzatmanın manası yok.

skor önemli değil, başarılar gelir geçer (ama maçın 80. dakikasında 1-0 yenikken söylenmez, söylenmemesi gerekir bunun)
düştüysek kalkılır.

galatasaray iyi ki var ulan!