4060
nerede okuduğumu tam hatırlamıyorum, belki facebook'ta görmüşümdür belki bir blog'da ama şöyle bir yazıya konu olmuş takımdır, takımımdır.
--- alıntı ---
doktor, öleceğimi açıkladığından beri tek düşündüğüm yeni sezona yetişebilmek. 3 gündür öleceğimi biliyorum. bedenimdeki kanserli hücreler ben defterime bu yazıyı yazarken bile çoğalıyor ama yapacak bir şey yok. mücadele ? ne için ? 2 senedir bu saçma şeyle savaşıyorum ve daha sadece 24 yaşındayım. yo yo kusura bakmayın bu cümlelerden ilerideki zamanımda hayatın tadını çıkaracağım düşünülmesin çünkü ben zaten hayatın tadını çıkarabilseydim, ya da lanet olası beynime daha az kontrolcü davranmasını söyleseydim ya da vücudumdaki stres mekanizmasına ya da her ne bok deniliyorsa ona daha az çalışmasını söyleseydim hasta olmayabilirdim. suyun kaldırma kuvveti gibi düşünmek lazım bunu. geldiği an gider. hayatını yaşamazsan, hayatın gider. uçağa yetişemem korkusuyla 4 saat kala yola çıkarsan ve taksici ile hızlı sürmesi konusunda kavga edersen, hayatın gider. iyi yaşamazsan, hayatın gider. benimki gitti. dünyadaki var olmayan adaletin benim bedenim üzerinden adaleti sağlamasına müthiş saygı duyuyorum. ölümüme saygı duyuyorum. ne diyorduk ? ha evet, yeni sezon. hayatımda ölmeden önce ne yapmak istersin diye sorsalar haliyle "son kez galatasaray'ın" maçına gitmek derim. ve ne tesadüftür ki (!) ölüyorum. şu an mayıs ayının sonundayız ve doktor maksimum yaşama süremin 3-4 ay arası olacağını söyledi. ve ağustos ayında sezonun başlayacağını düşünürsek yetişebilirim. evet, evet en azından bunu yapabilirim. sezonun içeride oynanacak ilk maçına yetişmek için savaşabilirim, bunu yapabilirim. eğer bir şeyler için savaşacaksam bu ölmemek için değil, ali sami yen'de son bir kez maç izlemek için olmalı. bir amerikan filmi gibi olmalı vedam ve son sahnem ali sami yen'den çıkıp eve giderken olmalı... evet, ben bunu başarabilirim. hayatımda bir kez olsun bir şey için mücadele edebilirim. kendim için, galatasaray için..
--- alıntı ---
--- alıntı ---
doktor, öleceğimi açıkladığından beri tek düşündüğüm yeni sezona yetişebilmek. 3 gündür öleceğimi biliyorum. bedenimdeki kanserli hücreler ben defterime bu yazıyı yazarken bile çoğalıyor ama yapacak bir şey yok. mücadele ? ne için ? 2 senedir bu saçma şeyle savaşıyorum ve daha sadece 24 yaşındayım. yo yo kusura bakmayın bu cümlelerden ilerideki zamanımda hayatın tadını çıkaracağım düşünülmesin çünkü ben zaten hayatın tadını çıkarabilseydim, ya da lanet olası beynime daha az kontrolcü davranmasını söyleseydim ya da vücudumdaki stres mekanizmasına ya da her ne bok deniliyorsa ona daha az çalışmasını söyleseydim hasta olmayabilirdim. suyun kaldırma kuvveti gibi düşünmek lazım bunu. geldiği an gider. hayatını yaşamazsan, hayatın gider. uçağa yetişemem korkusuyla 4 saat kala yola çıkarsan ve taksici ile hızlı sürmesi konusunda kavga edersen, hayatın gider. iyi yaşamazsan, hayatın gider. benimki gitti. dünyadaki var olmayan adaletin benim bedenim üzerinden adaleti sağlamasına müthiş saygı duyuyorum. ölümüme saygı duyuyorum. ne diyorduk ? ha evet, yeni sezon. hayatımda ölmeden önce ne yapmak istersin diye sorsalar haliyle "son kez galatasaray'ın" maçına gitmek derim. ve ne tesadüftür ki (!) ölüyorum. şu an mayıs ayının sonundayız ve doktor maksimum yaşama süremin 3-4 ay arası olacağını söyledi. ve ağustos ayında sezonun başlayacağını düşünürsek yetişebilirim. evet, evet en azından bunu yapabilirim. sezonun içeride oynanacak ilk maçına yetişmek için savaşabilirim, bunu yapabilirim. eğer bir şeyler için savaşacaksam bu ölmemek için değil, ali sami yen'de son bir kez maç izlemek için olmalı. bir amerikan filmi gibi olmalı vedam ve son sahnem ali sami yen'den çıkıp eve giderken olmalı... evet, ben bunu başarabilirim. hayatımda bir kez olsun bir şey için mücadele edebilirim. kendim için, galatasaray için..
--- alıntı ---
