Kariyer Sonu2250
felipe melonun emre belözoğluna yaptığını ne kadar meşru görüyorsam, prandellinin galatasaraya yaptığını o kadar meşru görüyorum.
kendisinin önüne çılgın bir proje kondu. ünal aysal sn. prandelliyi ikna etti ve ona bir sözleşme önerdi. italyadaki travmadan sonra prandelli, avrupada büyük hedefler koymuş, yeniden yapılanmaya çalışan, uzun vadeli planlar yapan bir takımın başına getirildi. bir hevesle karşılandı, gstv'de adına klipler düzenlendi, devrim yapacak teknik adam diye selamlandı, herkesle iyi ilişkiler kurdu. henüz ilk transfer döneminde birçok oyuncu istedi ve karşılığında dünyaların sözünü vermiş insanlar "transfer bütçemiz az ya bunları alamayız eheh" diye geçtiler adamın karşısına.
sesini çıkarmadı.
aradan vakit geçti, kendisine birinci kazık böyle atılmışken bir de üzerine, güvenip geldiği başkan yolun ortasında istifa etti. ikinci kez güveni kırıldı ama bu sefer daha kötü olarak geleceğinden de endişe etmeye başladı.
türkiyedeki futbol ortamı zaten malum, taraftar başarı görmediği anda sevmediğinin kellesini istiyor. sorsan herkes zeki çevik ahlaklı sporcudan yana ama başarı olmadığında ne zeka ne çeviklik ne ahlak kalıyor geriye. bunu yakinen semih kaya örneğinde görebilirsiniz. "keşke kör olsaydın" bedduaları bile geldi bu adama. semih ahlaksızlık mı yaptı? terbiye sınırlarını mı aştı? mücadeleden mi kaçtı? hayır. sadece formu düştü ve bu form düşüklüğü onun "defolacak, gözü kör olması gereken, beş para etmez" bir oyuncu olmasına yetti. yani kimse kimseyi kandırmasın, bu platform dahil türkiyenin çoğu sadece başarıya bakar. başarısızlıkta oyuncunun bütün psikolojisini, özellikle aldığı para üzerinden, harap edip üzerine bu bozuk psikolojiyle o oyuncunun daha iyi oynamasını bekler, oynayamadıkça baskısını da arttırır.
cesare ne kimseye saygısızlık yaptı, ne terbiye sınırlarını aştı, ne medyayla ağız dalaşına girdi, ne oyuncusunu medyanın önüne attı -ki bunu çok sevdiğim mancini bile yapmıştı. çizdiği bu efendi ve saygılı profile rağmen kendisine saldırılması tek kelimeyle ayıptır. başarısız olduğu kabulüm elbette. gel gör ki bu kadar saldırı yemeyi hak etmedi. "asalet, ahlak" edebiyatı yapıp, bu özellikleri haiz bir teknik adama sneijderı oynatmıyor diye saldırmak da tek kelimeyle çelişki.
prandelli bu çöp lige, bu çöp yönetim anlayışının içine düştükten ve bu kazıkları yedikten sonra, sözleşmesi ve hukuk dahilinde, ne koparsa anasının ak sütü gibi helaldir. umarım bundan sonra da başarılı olur, tıpkı fiorentinada efsane oluşu gibi.
kendisinin önüne çılgın bir proje kondu. ünal aysal sn. prandelliyi ikna etti ve ona bir sözleşme önerdi. italyadaki travmadan sonra prandelli, avrupada büyük hedefler koymuş, yeniden yapılanmaya çalışan, uzun vadeli planlar yapan bir takımın başına getirildi. bir hevesle karşılandı, gstv'de adına klipler düzenlendi, devrim yapacak teknik adam diye selamlandı, herkesle iyi ilişkiler kurdu. henüz ilk transfer döneminde birçok oyuncu istedi ve karşılığında dünyaların sözünü vermiş insanlar "transfer bütçemiz az ya bunları alamayız eheh" diye geçtiler adamın karşısına.
sesini çıkarmadı.
aradan vakit geçti, kendisine birinci kazık böyle atılmışken bir de üzerine, güvenip geldiği başkan yolun ortasında istifa etti. ikinci kez güveni kırıldı ama bu sefer daha kötü olarak geleceğinden de endişe etmeye başladı.
türkiyedeki futbol ortamı zaten malum, taraftar başarı görmediği anda sevmediğinin kellesini istiyor. sorsan herkes zeki çevik ahlaklı sporcudan yana ama başarı olmadığında ne zeka ne çeviklik ne ahlak kalıyor geriye. bunu yakinen semih kaya örneğinde görebilirsiniz. "keşke kör olsaydın" bedduaları bile geldi bu adama. semih ahlaksızlık mı yaptı? terbiye sınırlarını mı aştı? mücadeleden mi kaçtı? hayır. sadece formu düştü ve bu form düşüklüğü onun "defolacak, gözü kör olması gereken, beş para etmez" bir oyuncu olmasına yetti. yani kimse kimseyi kandırmasın, bu platform dahil türkiyenin çoğu sadece başarıya bakar. başarısızlıkta oyuncunun bütün psikolojisini, özellikle aldığı para üzerinden, harap edip üzerine bu bozuk psikolojiyle o oyuncunun daha iyi oynamasını bekler, oynayamadıkça baskısını da arttırır.
cesare ne kimseye saygısızlık yaptı, ne terbiye sınırlarını aştı, ne medyayla ağız dalaşına girdi, ne oyuncusunu medyanın önüne attı -ki bunu çok sevdiğim mancini bile yapmıştı. çizdiği bu efendi ve saygılı profile rağmen kendisine saldırılması tek kelimeyle ayıptır. başarısız olduğu kabulüm elbette. gel gör ki bu kadar saldırı yemeyi hak etmedi. "asalet, ahlak" edebiyatı yapıp, bu özellikleri haiz bir teknik adama sneijderı oynatmıyor diye saldırmak da tek kelimeyle çelişki.
prandelli bu çöp lige, bu çöp yönetim anlayışının içine düştükten ve bu kazıkları yedikten sonra, sözleşmesi ve hukuk dahilinde, ne koparsa anasının ak sütü gibi helaldir. umarım bundan sonra da başarılı olur, tıpkı fiorentinada efsane oluşu gibi.
