galatasaray

yıllarca an itibariyle yaşadığımız şu kötü günleri takiben gelen, önemsiz gibi gözüken bir maçta hınca hınç dolu bir stadda herkesin bağrına bastığı , deli gibi tezahürata boğulan bir galatasaray hayaliyle yaşadım ama ne yazık ki hiç bir zaman olmadı. başarı olmadığında ya da şampiyonluk gittiğinde boş tribünler, sinirli küfürlü kitleler gördüm. öyle çok başarıya alıştırdı ki bizi bu takım tahammülsüzlük sevginin sadakatın önüne geçti. o yüzdendir ki 2011'de ali sami yen' de olan o 14 bin kişi , o zihniyete sahip her kimse bu takımın gerçek sahibi olduğunu ve bu armaya yakışan topluluk olduğunu düşündüm. yeri geldi 14 sene beklemedik ama 14 sene bekleyenlerden daha sabırsızdık , o halatı hep birlikte çekenlerin bir parçası olamadık.
o halata böyle zamanlarda asılabiliyorsak , 14 sene değil en uzunu 3 yıl beklemelerde bile yeri geldi acıya da güldüysek açıkça ruhumuza sahip çıkabiliyorsak galatasaray adının olduğu her yerde umut vardır

zor günde kendine daha da bağlayan sevinç gözyaşlarımız, çocukluğumuz.