roberto mancini

maç öncelerinde artık belki de en başta onun ismi bağırılmalı. bunu babalar gibi haketti. olabilecek en anormal durumda takımı alıp, bu duruma getirmesi her babayiğidin harcı değil.

taraftar ona desteğini kısık sesle, kulaktan kulağa değil; ona da hissetirecek kadar, cümle aleme gösterecek kadar göstermeli, bağırmalı. gerekirse haykırmalı. arkasında dimdik durmalı.

bu destek, hem kendisine olan güvenini arttırır hem de takım içi etkisini yükseltir. takımın ona karşı olan sevgi ve saygısını arttırır.

"roberto mancini" diye bağırmanın, fatih hoca'ya saygısızlık olduğu falan gibi bir algı olduğunu düşünüyorum ama bunun saçmalık olduğu çok açık. artık olan oldu, biten bitti. ne kadar da canımız yansa geri dönüş yok. evet, hiçbirimiz böyle olsun istemezdik ancak yapacak bir şey de yok. fatih terim'i sevmek, onu da sevmeye engel değil.

her şey bir yana; önyargıları ve saçma sapan eleştirileri vura vura, kıra kıra, sike sike kırdı. kendisine karşı sevgi gösterilerinde bulunmak belki küçük bir olay gibi görünebilir ancak etkisinin büyük olacağı kanısındayım. taraftarın, hatta futbolcuların bile havlu attığı bir sezonda koca camiayı tek başına ayağa kaldırdı, en başta da dediğim gibi desteği babalar gibi haketti.

bu kadar büyük bir kariyerin, o ismin boşuna olmadığını herkese kanıtladı. buraya yatmaya gelmediğini, adam gibi adam olduğunu herkese gösterdi.

varolsun.