363
real madrid'in 10 kişi kaldığı andan ilk yarının sonlarına kadar ancelotti'nin hücum taktiği, ileride pozisyon alan galatasaray savunmasının arkasına sarkacak hızlı adamlarla pozisyon üretmekti. mancini bunun fazlasıyla farkındaydı ve gerek stoperler, gerek dany ve eboue ile buna fazlasıyla önlem almıştı. dolayısıyla maçın ilk yarısında real madrid fazlasıyla etkisizdi.
2. yarının başında 2 şey oldu. birincisi, zaten normal maçlarda bile koşu mesafeleri ortalamanın altında olan bizimkiler, ilk yarıda kolossal bir efor harcamış olmanın ardından çöktüler. ikincisi, ancelotti anlayabildiğim kadarıyla arbeloa ve marcelo'ya hücumlara daha fazla katılmalarını emretti. bizim orta sahanın düşmesiyle oyuna kısmen hakim olan real madrid, sağ bek arbeloa'nın defansın arkasına sarktığı pozisyonda golü buldu.
bu öyle bir andı ki, maçı izlediğim ingiliz televizyonu spikerlei arbeloa'nın gol atmış olmasına 1 dk kadar falan inanamadılar. normalde öyle bu işlerle alakası olmayan bir adam yani. bu golün moral bozukluğu ve fiziksel bitkinlik bizimkileri tamamen düşürdü, tıpkı istanbul'da olduğu gibi.
peki ne yapılabilirdi? mancini skor 2-1 ya da 3-1'ken (tam hatırlamıyorum) riera'yı oyuna sürüp 3-5-2'ye döndü. bu değişiklikten sonra galatasaray bir 5-10 dakika kadar oyuna hakim taraftı. drogba'nın kafasında casillas'ın fotoğraf çektirdiği pozisyon da bu ara gelişti. bence mancini bu değişikliği hemen devre arasında yapıp daha kalabalık bir orta sahayla başlayabilirdi. üstüne, ilk 45 dakika insanüstü oynamış umut'un yerine burak'ı alıp bir insanüstü 45 dakika da ondan bekleyebilirdi. kalabalık orta sahayla durduracağınız real madrid'i böylece burak ile yıkmayı deneyebilirdiniz.
mancini'nin değişiklikleri ne yazık ki proaktif değil reaktif ve oldukça geç geldi. böyle olunca, mükemmel kurgulanmış ve ilk yarıda harika sonuç almış bir maç stratejisi de çöpe gitmiş oldu. mancini başlığının altına devre arası "büyük hoca mı bilmiyorum ama iyi hoca olduğu kesin" gibisinden bir şeyler karalamıştım, büyük bir hoca olsaydı bence devre arasında proaktif davranıp işlerin kötü gitmesini önlerdi.
2. yarının başında 2 şey oldu. birincisi, zaten normal maçlarda bile koşu mesafeleri ortalamanın altında olan bizimkiler, ilk yarıda kolossal bir efor harcamış olmanın ardından çöktüler. ikincisi, ancelotti anlayabildiğim kadarıyla arbeloa ve marcelo'ya hücumlara daha fazla katılmalarını emretti. bizim orta sahanın düşmesiyle oyuna kısmen hakim olan real madrid, sağ bek arbeloa'nın defansın arkasına sarktığı pozisyonda golü buldu.
bu öyle bir andı ki, maçı izlediğim ingiliz televizyonu spikerlei arbeloa'nın gol atmış olmasına 1 dk kadar falan inanamadılar. normalde öyle bu işlerle alakası olmayan bir adam yani. bu golün moral bozukluğu ve fiziksel bitkinlik bizimkileri tamamen düşürdü, tıpkı istanbul'da olduğu gibi.
peki ne yapılabilirdi? mancini skor 2-1 ya da 3-1'ken (tam hatırlamıyorum) riera'yı oyuna sürüp 3-5-2'ye döndü. bu değişiklikten sonra galatasaray bir 5-10 dakika kadar oyuna hakim taraftı. drogba'nın kafasında casillas'ın fotoğraf çektirdiği pozisyon da bu ara gelişti. bence mancini bu değişikliği hemen devre arasında yapıp daha kalabalık bir orta sahayla başlayabilirdi. üstüne, ilk 45 dakika insanüstü oynamış umut'un yerine burak'ı alıp bir insanüstü 45 dakika da ondan bekleyebilirdi. kalabalık orta sahayla durduracağınız real madrid'i böylece burak ile yıkmayı deneyebilirdiniz.
mancini'nin değişiklikleri ne yazık ki proaktif değil reaktif ve oldukça geç geldi. böyle olunca, mükemmel kurgulanmış ve ilk yarıda harika sonuç almış bir maç stratejisi de çöpe gitmiş oldu. mancini başlığının altına devre arası "büyük hoca mı bilmiyorum ama iyi hoca olduğu kesin" gibisinden bir şeyler karalamıştım, büyük bir hoca olsaydı bence devre arasında proaktif davranıp işlerin kötü gitmesini önlerdi.
