71
çocukluğumu ve gençliğimi geçirdiğim dünyanın en güzel tribünü. itiş kakış, daracık turnikeler, kartı okutur okutmaz heyacanla koşa koşa çıktığım o merdivenler ve sonrasında yeşil zemini görmemle hissettiğim o rahatlama. maçtan 10 dakika önce girsem de 1 saat önce girsem de o yeşil zemini görüp, tribündeki yerimi almadan rahat edemezdim. küçüktü, eski püsküydü belki ama özeldi, aile gibiydi, bizimdi.
