ne dediler

hiç bir şey yapamıyordum, gerçekten gülünecek haldeydim. tanınmamak için yüzümü kapatan bir başlık ve koca bir gözlük takmıştım. benim kim olduğumu kimse bilemezdi. bir gün, ski asansörünün ordaydım ve genç italyan bir bir çocuk babasınla yanımda duruyordu. çocuk gözlerini bana dikti. "merak etme, bu kılıkla kimse beni tanıyamaz" dedim kendi kendime. imkansız. aradan biraz zaman geçti ve çocuk "ibra?" dedi. kesinlikle benim kahrolası burnumdu beni ele veren.

(bkz: zlatan ibrahimoviç)

*