gheorghe hagi

o benim çocukluğumun kahramanı. henüz 9 yaşındaydım memlekette köyümde kuzenimle gazetelerin arka sayfalarına bakıyorduk hagi'nin boynunda galatasaray atkısıyla olan fotoğrafını görmüştük. hiç bir şey bilmiyorduk tanımıyorduk ama merak ediyorduk. hakkında çıkan olumsuz haberlerin bile farkında değildik. aynı zamanda olumlu haberlerden de pek anlamıyorduk. bizim beklediğimiz sadece çıksın oynasın her maç gol atsın bizi şampiyon yapsın. vanspor maçını köy kahvesinde izlemiştim penaltıyı atarken yere düşmüştü ama yine de gol olmuştu. bir kaç tane adam ayakta duramıyo bu daha gibi zırvalıklar saçmalamıştı. o zaman içimde bir hırs oluşmuştu o insanların yüzünü kızartacak bir hareket yapmasını bekliyordum. ilerleyen dakikalarda çaprazdan çok şık bir gol atmıştı ceza sahası dışından orta yaparmış gibi bir goldü. ama orta yapmayıp kaleye vurduğu da çok belliydi. işte o zaman dedim tamam bu adam o adam. o zamana kadar kubilay türkyılmaz'lar, dean saunders'lar bana en iyi futbolcular gibi gelirdi. ama hagi'yi gördüğümde dedim işte budur. dünyanın en iyi futbolcusunu izliyormuşum gibi hissetmiştim.
zaman geçtikçe mahalle aralarında top sürerken haccciiiiiiiii diye bağırmaya başladım. sol ayaklı değilim ama sırf hagi'ye benzemek için sol ayağımla vururdum toplara. soranlara da solağım derdim. o kadar çok sol ayağımı kullanıyordum ki sağ ayağımın seviyesine gelmişti. çocuklara solağım dediğimde inanıyorlardı. o'nun hareketlerini kopyalardım. topuk pasları aşırtma goller atmaya çalışırdım. tamamiyle idolüm ve kahramanım olmuştu.
küçükken babamla maçlara çok sık olmasa da giderdim ama ne tesadüftür ki hangi maça gitsem hagi o gün forma giymiyordu ve içten içe üzülüyordum. o'nu bir kere canlı izleyebildim. o maç galatasaray formasıyla olan son maçı sami yen'deki trabzon maçı. bir nevi jübile. o maçta çok güzel bir gol atmıştı uzaktan. o zaman dedim işte dünyanın gelmiş geçmiş en iyisi. zirvede bırakan bir efsane. sanki bir masal kahramanı.