20 ekim 1993 manchester united galatasaray maci'nda 10 dakikada 2 tane yiyip,
tgrt'de maçı anlatan
ümit aktan'ın gazıyla da ulan ne takımmış hakikaten bu mençıstır diye iç geçirip, sinirden 8 yaşında olan bendenizin babasının yanında yaradana sığınıp küfürü basmasıdır bu yılları yaşamak. ama o da ne? sarı formalılara birşeyler oluyordu. baba, bu arif kim? bu kubilay neler yapıyor böyle? alman panzeri derdin hep bu götz heralde panzerin kralı.
hani uzaylıydı bu ingilizler, hani eziktik onların karşılarında yıllardır? arif asınca ampulu köşeye kendinden geçmektir bu yıllarda yaşamak. o maçtan sonra bir daha böyle bir akşam yaşayamam, bu galatasaray ne muhteşem birşeymiş, babam neuchatel maçında neredeyse tribünden atıyordum kendimi derken ne kadar haklıymış düşüncelerinin içinde yatağa mutlu girmektir bu yıllarda galatasaraylı olmak