---
alıntı ---
beyni som altından bir adam varmış. dünyaya geldiği zaman başı o kadar ağır ve kafatası o kadar büyükmüş ki doktorlar "bu çocuk yaşamaz" demişler. ama yaşamış ve güneşte filizlenen güzel bir zeytin fidanı gibi yeşermiş, büyümüş.
koca kafası hep ağır basarmış. yürürken oraya buraya çarpması içler acısıymış, çok zaman da yuvarlanıp düşermiş. bir gün yüksek bir merdiven sahanlığından yuvarlanmış, alnı bir mermer basamağa çarpınca, kafatası maden külçesi gibi çınlamış. herkes öldü sanmış... düştüğü yerden kaldırılınca, sarı saçlarının arasındaki yarasında donmuş bir iki damla altın görmüşler. böylece çocuklarının altın beyinli olduğunu öğrenmiş ana ve baba.
olay gizli tutulmuş. çocuk bile bir şeyin farkında değilmiş. diğer çocuklarla koşmasına, oynamasına bile "++++++lar çalarlar seni..." diye izin verilmezmiş. çocuk da korkarak, tek başına oynar ve bir odadan öbür odaya koşar dururmuş.
nihayet, on sekiz yaşına bastığı zaman, ana babası tanrı'nın bu şaka gibi ihsanını çocuğa açıklamışlar. o güne kadar kendisini bakıp büyütmelerine karşılık da, altınından bir parçacık istemişler. çocuk hiç itiraz etmemiş. kafatasından bir parça som altın koparmış ve ceviz kadar büyük parçayı annesinin kucağına bırakmış. sonra da başı içinde taşıdığı bu hazineden gözleri kamaşarak, gönlü istekle dolu baba evini terk etmiş.
hazinesini harcamaya, ülke ülke dolaşmaya başlamış. sultanlara yakışır bir biçimde yaşamış, altınını hesapsızca saçmış. beynindeki hazine tükenmez gibiymiş, ama endişe etmeye başlamış...
altın beyin tükendikçe, gözlerinin feri sönüyor, yanakları çöküyormuş.
nihayet bir gün, altın külçesinde açılan koca gedikten ürkmüş. yeni bir yaşantıya başlamış. herkesten uzaklaşmış, kendi emeğiyle yaşamaya başlamış. hasis, korkak ve kuşkulu, baştan çıkarılmaktan uzak, artık hiç dokunmak istemediği hazinesini unutup, sakin bir yaşam sürdürmek düşüncesindeymiş.
ne yazık ki sırrını bilen bir arkadaşı onun peşini bırakmamış. bir gece, zavallı adam başında korkunç bir acıyla uyanmış ve arkadaşının paltosu altına bir şeyler saklayıp kaçtığını ay ışığında görmüş. o zaman, beyninden bir parça daha eksildiğini ve hazinesinin tükenmek üzere olduğunu anlamış.
altın beyinli adam aşık olmuş. bütün kalbiyle sevmiş güzel bir kadını. kadın da bu sevgiye karşılık veriyormuş, ama süsü püsü, beyaz tüylü şapkaları, parlak derili ayakkabıları daha çok seviyormuş.
yarı kuş, yarı bebek bu kadının sonsuz isteklerine hayır diyemiyor, son kalan altınlar da gidiyormuş. her zerresini harcamış adamın beynindeki altının.
genç kadın ölmüş beklenmedik bir zamanda. cenazeye de altın harcamış adam.
mezarlıktan çıkarken, bu altın beyinden, bir kaç gram altın zerreciğinden başka bir şeycik kalmamış.
sokaklarda, şaşkın, sarhoş gibi sendeleyerek dolaşıyormuş. akşam olup da çarşılarda ışıklar yandığı zaman, içinde top top kumaş ve süslerin pırıl pırıl parladığı geniş bir vitrin önünde durmuş. kuğu tüyleriyle, süslü mavi satenden bir çift kadın iskarpinini uzun uzun seyretmiş...
ve onların e$ne nekadar yakı$acaqını dü$ünmü$ e$nin öldüqünü unutmu$ ßir an içeri girmi$ ayakkaßıları almak için satıcı diğer bölümdeymi$ ve ßir çıqlık sesi gelmi$ kadın içeri girdiqinde tazgahın üzerinde yatan bir elinde mavi satenden ayakkabı diğer elinde ise kanlı altın zerreciklerini uzatan bir adam...
---
alıntı ---
altın ayaklı çocuk.
