şeref tribünü dışında her
tribününde maç izleme
şerefine nail olduğum stadyumdur.
hem ağladım, hem güldüm orada ama en çok da güldüm. tarif edilemez sevinçler yaşadım ve o sevinçleri yaşamadan önce dualarımda hep "allahım bu da olsun başka şey istemem" dedim. duramadım tabiiki sözümde, her nefeste yeni isteklerim oldu, yeni başarı umutlarım. ben ilk golün şokuyla 2. golü göremezken hayrettin'in 1 dakika içinde 2. golü kalesinde görüşüne de tanık oldum, inanmış yüreklerin 16 asır gibi gelen 16 dakika boyunca dua edişine de...
6 yaşında, sabahın 9'unda ilk merhaba deyişimin ardından tam 24 sene geçmiş. 24 senedir ezberlediğim yolların, gittiğim mekanların, yaşadığım heyecanların, edindiğim dostların sebebidir bu mabed... veda bestesini duyduğumda gözlerimi kaplayan bulutlar yarın akşam yüklerini boşaltacaklar, biliyorum.
elveda evim, ben gidiyorum...