4589
ne hakkın vardı bunu yapmaya?
galatasaray benim çocukluğum, gençliğim, ilk aşkım, derdiyle çilesiyle her şeyimdi. kendime dair ilk bildiğim iki şey vardı; adım ve galatasaraylı olduğum. yaşımı bile bilmezken "rerererarara" diye bağıyordum ben. ilk formamı babamdan aldığımda o kadar mutlu oldum ki, formayla uyudum o gece. bir memur çocuğu olarak tayinlerle oradan oraya taşınıp daha doğrusu sürüklenip durduğumuzda hayatımda ne arkadaşlar, ne dostlar, ne sokaklar, sadece ailemle galatasaray sabitti. gittiğim her yere götürdüm onu. yeri geldi sınıfın fenerli öğretmeni "fenerli olanlara 5 veriyorum" dediğinde bile bırakmadım "olsun ben galatasaraylıyım" dedim. ali sami yen'de ilk kez içeri girip sahayı gördüğümde heyecandan ellerimin titrediğini hatırlıyorum. tutmadım ben galatasarayı, galatasaraylı oldum.
uzun uzun anlatacak o kadar çok hikayem var ki. uefa kupasından, üçüncü yıldıza, 16 dakika bekleten şampiyonluktan, bir sezonda iki kere şampiyonluğa. hepsi hayatımda önemli yerler taşıyor. bu kadar sevgi, bu kadar aidiyet hissi sağlıklı bile değil büyük ihtimalle. farketmez, vazgeçmedim hiç galatasaray'dan.
ama artık olmuyor. çocukluktan erişkinliğe geçerken kaybettiğimiz masumiyet gibi, hayatın içindeki kötülükleri farketmemiz gibi, lisenin de galatasaray üstündeki hakimiyetini gördüm. benim sevgilim dediğim galatasaray'a birileri benden daha fazla hakim ve öyle hor kullanıyor ki. platonik aşık olduğum kıza piç sevgilisinin kötü davranması gibi. içim gidiyor ama bir şey yapamıyorum. ulaşamıyorum.
tam da bu noktada, sen dursun. bir bir çalıyorsun galatasaray'ımdan sahip olduklarını. onu üzüyor, kırıyor, yıkıyor ve bitiriyorsun. ve ben lanet olsun ki hiç bir şey yapamıyorum. ne hakkın var senin benden galatasaray'ı çalmaya? bu sadece sneijder meselesi değil. başarısızlık bile değil sorun. beşiktaşlı karın da kalsın kulüpte. ama sen git. git ve eski günler gelsin. ruhuyla bu kulübe hizmet eden, bir halatı hep birlikte çekenlerin, hep birlikte üzülüp, hep beraber sevinmesini bilenlerin takımı olsun tekrar. tekrar bir his takımı olsun.
ama olmayacak. ne sen gideceksin, ne de eski günler dönecek. sanırım vazgeçmenin de zamanı geliyor. tebrikler dursun özbek. benden galatasaray'ımı çaldın..
https://www.youtube.com/watch?v=lOBV45ce2Rw
galatasaray benim çocukluğum, gençliğim, ilk aşkım, derdiyle çilesiyle her şeyimdi. kendime dair ilk bildiğim iki şey vardı; adım ve galatasaraylı olduğum. yaşımı bile bilmezken "rerererarara" diye bağıyordum ben. ilk formamı babamdan aldığımda o kadar mutlu oldum ki, formayla uyudum o gece. bir memur çocuğu olarak tayinlerle oradan oraya taşınıp daha doğrusu sürüklenip durduğumuzda hayatımda ne arkadaşlar, ne dostlar, ne sokaklar, sadece ailemle galatasaray sabitti. gittiğim her yere götürdüm onu. yeri geldi sınıfın fenerli öğretmeni "fenerli olanlara 5 veriyorum" dediğinde bile bırakmadım "olsun ben galatasaraylıyım" dedim. ali sami yen'de ilk kez içeri girip sahayı gördüğümde heyecandan ellerimin titrediğini hatırlıyorum. tutmadım ben galatasarayı, galatasaraylı oldum.
uzun uzun anlatacak o kadar çok hikayem var ki. uefa kupasından, üçüncü yıldıza, 16 dakika bekleten şampiyonluktan, bir sezonda iki kere şampiyonluğa. hepsi hayatımda önemli yerler taşıyor. bu kadar sevgi, bu kadar aidiyet hissi sağlıklı bile değil büyük ihtimalle. farketmez, vazgeçmedim hiç galatasaray'dan.
ama artık olmuyor. çocukluktan erişkinliğe geçerken kaybettiğimiz masumiyet gibi, hayatın içindeki kötülükleri farketmemiz gibi, lisenin de galatasaray üstündeki hakimiyetini gördüm. benim sevgilim dediğim galatasaray'a birileri benden daha fazla hakim ve öyle hor kullanıyor ki. platonik aşık olduğum kıza piç sevgilisinin kötü davranması gibi. içim gidiyor ama bir şey yapamıyorum. ulaşamıyorum.
tam da bu noktada, sen dursun. bir bir çalıyorsun galatasaray'ımdan sahip olduklarını. onu üzüyor, kırıyor, yıkıyor ve bitiriyorsun. ve ben lanet olsun ki hiç bir şey yapamıyorum. ne hakkın var senin benden galatasaray'ı çalmaya? bu sadece sneijder meselesi değil. başarısızlık bile değil sorun. beşiktaşlı karın da kalsın kulüpte. ama sen git. git ve eski günler gelsin. ruhuyla bu kulübe hizmet eden, bir halatı hep birlikte çekenlerin, hep birlikte üzülüp, hep beraber sevinmesini bilenlerin takımı olsun tekrar. tekrar bir his takımı olsun.
ama olmayacak. ne sen gideceksin, ne de eski günler dönecek. sanırım vazgeçmenin de zamanı geliyor. tebrikler dursun özbek. benden galatasaray'ımı çaldın..
https://www.youtube.com/watch?v=lOBV45ce2Rw
