1995
biz..
henüz bir kızı sevmenin ağırlığını yıllarca sırtında taşımadan atmamayı bile beceremiyorken...
içten bir gülümseme için bile emekoğlu emek harcamaktan çekinmezken...
hala daha aşk acılarımızı birbirimize "pardon, gözüme toz kaçtı!" hissiyatı içinde fısıldarken...
tutamadığımız elleri ya da sarılamadığımız vücutları yıllar sonra hatırlayıp usul usul gözyaşı dökebiliyorken...
arada bir kasık ağrılarını dindirmek için kurcalayıp "gazını almak"(!)tan başka bir şey için kullanamadığımız o malum organın topluluk içinde şahlanmasından(!) bile utanıyorken...
en yakın arkadaşımız karşı cinsten olduğu için en yakından en uzağa herkes tarafından aramızda "birşeyler"(!) olması gerektiğine inanılıyor ve "birşeyler" olmadığını anlatmak için her seferinde kavgalar veriyorken...
öyleyken, ya da böyleyken; hayat bir şekilde devam ediyorken...
hala daha gördüğü her dişi canlıya "bön bön"(!) bakıp duran adamlar(!) var...
hala daha gördüğü her karşı cinse lafla-sözle-gözle-elle taciz etmeyi marifet hatta hak sanan adamlar(!) var..
hala daha karşı cinsle alakalı fikri-zikri sikmek-sokmaktan ibaret adamlar(!) var...
hala daha skoruyla(!) övünen adamlar(!) var...
ve daha da acıklısı...
sırf bir yerden bir yere gitmek için bir toplu taşıma aracına tek başına bindiği için becerilmesi gerektiği(!) düşünülen, karşı koyunca öldürülen, dna eşleşmesi yapılmasın diye(!) elleri kesilen, ölüsü bile rahat bırakılmayıp yakılan birileri varmış...
ben de bir erkeğim. daha da hor görmeniz için söyleyim, eline dişi sinek bile konmamış "abazan" bir erkeğim.
sayenizde utanıyorum, utancımdan ölüyorum...
kendimden de, erkekliğimden(!) de, ikide bir kalkıp durmaktan başka bir boka yaramayan * o organımdan da...
lanet olsun artık...
yazarın notu: aslında uzun zamandır bekleyen, bekletilen, bir türlü yazı haline gelemeyen bir serzenişti. özgecan aslan olayından sonra, birazcık da hedefinden saparak toparlamak ancak mümkün oldu. şeklen yılmaz özdil'e, edebiyen pek bir boka benzemeyen bir yazı oldu ama; olanlar olmuş zaten, sanırım çok bir önemi yok...
henüz bir kızı sevmenin ağırlığını yıllarca sırtında taşımadan atmamayı bile beceremiyorken...
içten bir gülümseme için bile emekoğlu emek harcamaktan çekinmezken...
hala daha aşk acılarımızı birbirimize "pardon, gözüme toz kaçtı!" hissiyatı içinde fısıldarken...
tutamadığımız elleri ya da sarılamadığımız vücutları yıllar sonra hatırlayıp usul usul gözyaşı dökebiliyorken...
arada bir kasık ağrılarını dindirmek için kurcalayıp "gazını almak"(!)tan başka bir şey için kullanamadığımız o malum organın topluluk içinde şahlanmasından(!) bile utanıyorken...
en yakın arkadaşımız karşı cinsten olduğu için en yakından en uzağa herkes tarafından aramızda "birşeyler"(!) olması gerektiğine inanılıyor ve "birşeyler" olmadığını anlatmak için her seferinde kavgalar veriyorken...
öyleyken, ya da böyleyken; hayat bir şekilde devam ediyorken...
hala daha gördüğü her dişi canlıya "bön bön"(!) bakıp duran adamlar(!) var...
hala daha gördüğü her karşı cinse lafla-sözle-gözle-elle taciz etmeyi marifet hatta hak sanan adamlar(!) var..
hala daha karşı cinsle alakalı fikri-zikri sikmek-sokmaktan ibaret adamlar(!) var...
hala daha skoruyla(!) övünen adamlar(!) var...
ve daha da acıklısı...
sırf bir yerden bir yere gitmek için bir toplu taşıma aracına tek başına bindiği için becerilmesi gerektiği(!) düşünülen, karşı koyunca öldürülen, dna eşleşmesi yapılmasın diye(!) elleri kesilen, ölüsü bile rahat bırakılmayıp yakılan birileri varmış...
ben de bir erkeğim. daha da hor görmeniz için söyleyim, eline dişi sinek bile konmamış "abazan" bir erkeğim.
sayenizde utanıyorum, utancımdan ölüyorum...
kendimden de, erkekliğimden(!) de, ikide bir kalkıp durmaktan başka bir boka yaramayan * o organımdan da...
lanet olsun artık...
yazarın notu: aslında uzun zamandır bekleyen, bekletilen, bir türlü yazı haline gelemeyen bir serzenişti. özgecan aslan olayından sonra, birazcık da hedefinden saparak toparlamak ancak mümkün oldu. şeklen yılmaz özdil'e, edebiyen pek bir boka benzemeyen bir yazı oldu ama; olanlar olmuş zaten, sanırım çok bir önemi yok...
