alemlerin en ruhsuz, en "kemik ergün" mentalitesiyle maç izleyen adamı olan babamı "gol be" diye koltuğundan fırlatan maç. sanırım en son
16 eylül 1998 juventus galatasaray maçında ümit davala'nın şutu juventus kalesinin içinde fileler boyunca yuvarlanırken aynı tepkiyi vermişti...
ne güzel maç, ne güzel mücadele, ne güzel tribün ve ne güzel galibiyet...
ve tabi malesef full of çomarlık...
(bkz:
şu an ağlıyorum ve entry giriyorum)