• 5
    yeni açıkta izlediğim ve saffet sancaklı'nın * ilk golümüzü eski açık tarafındaki kaleye topukla attığı karşılaşmadır. işin garip tarafı kısa sürede 3-0 öne geçen zeytinburnuspor'un küme düşmeyi garantilemiş olmasıydı. graeme souness ile yeni anlaşma sağlanmış ve galatasaray'ın ilk maçını izlemek için stada gelip maçı tribünden izlemişti. hep merak etmişimdir maç 3-0 olunca neler düşündü diye.
  • 13
    o zamanlar ilkokul bebesi olan benim için belki de galatasaray'ın beynime kazındığı maçlardan biridir. greame souness gelmeden önceki son sezon olan o meşhur samsun antep antalya mağlubiyetleriyle ligden koptuğumuz sezonda oynanmıştı bu maç. ne olduğunu anlamadan 3-0 geriye düşmüştük. bir ilkokul çocuğunu kızdırmanın hazzını alan büyüklerimin, o zamanlar dinin ne olduğunu bilmeyen beni dinden çıkardıklarını hatırlıyorum. yine bülent korkmaz 3-0'dan sonra resmen kendini kaybetmişti. gel de sevme bu adamı sonra. ilk yarı bitmeden 1 golü bulmuştuk. golü o zamanlar kendisinden hazzetmediğim ve sonraları 6. hissimin ne kadar kuvvetli olduğunu kanıtlayan saffet sancaklı atmıştı. o sezon da durumumuz pek vahim değildi. resmen elimizde itiyorduk tüm fırsatları. hatta bir maçta rakip tribünlerde sarı kırmızı tabut bile dolaşıyordu. ama o zamanki taraftar bizim son yıllardaki taraftarlar gibi zıvanadan çıkmamıştı ki sanırım, müthiş bir taraftar desteğiyle maçı 7-3'e getiriyorduk. küçük osman'ın ay yerim seni dedirten bakışıyla televizyona bakıyordum, gözümü bile kırpmadan. kubilay da gol atmıştı ki değmeyin keyfime.
  • 15
    --- alıntı ---

    galatasaray fanatikliginin doruklarini yasadigim sezonun son maci. hayatimin yuzde doksan dokuzluk kismini galatasaray olusturuyor. takimin basina henuz fatih terim gelmemis ve uzak deplasmanlari saymazsak butun maclara gitmisim. cok yaklastigimiz sampiyonlugu, ust uste gelen samsun antep antalya maglubiyetleri ile besiktas'a vermisiz. zeytinburnuspor ise ikinci lige dusmus. hic bir onemi olmayan bir mac olmasina karsin, sezonun son maci oldugundan, son gorevimi(zi) yapmak icin saatler oncesinden mecidiyekoy'e dogru yoldayiz.

    hayatimda ilk defa bir maca yalniz gitmiyorum. bana eslik eden kisi benimle ayni bolumde okuyan bir kiz. galatasaray kadar olmasa da ilgi duydugum biri. hayatinda hic maca gitmemis, cok merak ediyormus. kufurlerden de rahatsiz olmazmis. ne olurmus sanki o da benimle gelseymis. inanilmaz derecede tedirginim. para olsa numaraliya bilet alacagim, ama nerde? o yillarda butun fanatikler kapalida, aciga ise bir kadinla gitmek tam bir delilik. henuz maca girmeden, mac cikisini dusunuyorum. kadin taraftarlar daha yeni yeni kapalida gorunmeye baslamis. mac cikisinin kalabiligi, fortcu taraftarlar icin tam bir nimet. cikista kizin arkasinda durmazsam, kesin taciz ederler biliyorum. ben arkasina gecip korumaya calissam yapamam, yanlis anlayabilir. boktan bir durum.

    iki sezondur istanbul'daki hicbir maci kacirmadigim icin, kapalida iyi kotu bir cevrem var. merdivenleri cikar cikmaz tayfa beni gordugu gibi her zamanki tezahuratini yapiyor, ismimi soyleyerek, "buraya, buraya!..." diye cagiriyorlar beni. ardi arkasi kesilmeyen kufurler, yanimdaki hanimin gorunmesi ile bir anda kesiliyor. dunya ahret bacilari ilan ediyorlar onu bir anda. kizcagiz da benim gibi saskin, bir yandan da gururlu. mac baslayinca butun bu efendi efendi takilmalarin bitecegini, her zamanki kufurlerin, deliliklerin baslayacagini bildigim icin hala tedirginim.

    galatasaray sahaya cikiyor, sampiyonluk gitmis, ama biz vefakariz. futbolculari tribunlere cagirip bagiriyoruz: "yensen de yenilsen de taraftarin senle. uzuntunle, sevincinle, seninle birlikte." kiz ise bagirmiyor, ilk defa bulundugu bir ortamda gozlem yapmakla mesgul. hakemin dudugu ile mac basliyor ve korktugum basima geliyor. sampiyon besiktas ve fenerbahce'nin o sezon rakiplerine sekiz gol attigi maclar icin yazilmis o tezahurata baslaniyor. hemen arkamizda uc adam hoplaya ziplaya bagiriyorlar: "sekiz attin da dotun mu kalkti, ananin .mina kazik mi batti, hassittir ordan orospu cocugu, kemal sunal baskan fener sampiyon!" baska zaman olsa ben de bagiririm, ama susuyorum, kizla goz goze geliyoruz, utanmis ve rahatsiz bir bakis atiyor bana. sanki yanimda olmasa benim de o adamlarla birlikte bagiracagimi biliyor gibi.

    inanilmaz derecede kotu oynuyor galatasaray. dakika otuz bes ve kume dusmus olan zeytinburnuspor 3-0 onde. kapalinin en buyuk belalilari kustepe grubundan futbolculara, yonetime ve teknik direktor saftig'e kufurler yagiyor. kufurleri baslatan onbir-oniki yaslarinda esmer bir cocuk(yillar sonra bu cocugu city of god filminde berne rolunde goruyorum). onunla iki saniyeden fazla goz goze gelmek basa bela almak demek. fakat bizim hemen yanimizda, cocugun iki sira arkasindaki bir amca bunu bilmiyor olacak ki, cocuga susmasini soyluyor. karsiliginda kufuru yiyince, elindeki plastik su bardagini cocugun suratina firlatiyor. iki saniye de oluyor hersey. neresinden cikardigini goremedigimiz bicagi, adamin suratina dogru salliyor. adamin yanagi kanlar icinde, yanimdaki kiz cigliklar atiyor, cocuk ortadan kayboluyor, adami disari cikartiyorlar.

    kiz bir an once gitmek istedigini soyleyerek agliyor, ne yapacagimi bilmez bir halde saskinlik icerisindeyim. "tamam!" diyorum cikalim. cikis kapasina geliyoruz. o anda gozumun onunden butun bir sezon geciyor. sanki disari cikip kizla gitsem, butun bir sezon verdigim emek bosa gidecek, daha da onemlisi, ilk defa galatasarayi yalniz birakmis olacagim. maci izlemek istedigimi soyluyorum. saskinlik icerisinde "peki!" diyor. "ben gidiyorum, seni sonra ararim!". kusura bakmamasini soyluyorum. "yok canim ne kusuru?" diyor. "soz seni arayacagim!"

    kizi yolcu edip, tribundeki yerime donuyorum. ikinci yari basliyor. galatasaray, galatasaray gibi oynamaya basliyor. bir tugay kerimoglu mucizesi yasaniyor. dakika altmis, 4-3 ondeyiz. delirmis gibiyim. ne kiz, ne cocuk, ne de bicaklanan adam aklimda. bagirdikca bagiriyor, costukca cosuyorum. 7-3 kazaniyor galatasaray maci. hem de 3-0 yenilgiden. yasanabilecek en guzel kapanislardan birisi.

    mac bitiminde tekrar futbolculari tribunlere cagirip, onlarla ne kadar gurur duydugumuzu haykiriyoruz. en buyuk ilgi de hakan sukur'e. torino'dan teklif almis, gidip gitmeyecegi belli degil. "bu sene gitmeni istemiyoruz!" diye bagiriyoruz. formasini opup bizi alkisliyor. gitmeyecegini soyluyor, bir kez daha opuyor formasini. "soz mu?!" diye bagiriyoruz, "soz!" diye bagirarak karsilik veriyor. tezahuratlar esliginde stadi terkediyoruz.

    nedendir bilmiyorum, kendi istegimle gittigim, son galatasaray maci oluyor bu. zaten bir yil sonra takimin basina fatih terim geliyor. hakan sukur torino'ye gidiyor. kiz beni bir daha aramiyor.

    --- alıntı ---

    *
  • 16
    ilk kez maçına gittiğim aslanların 10 golle noktalanan müthiş maçıydı. benden miydi yoksa benim gibi içi heyecan dolu kıpır kıpr onca taraftarın bütünleme gücümüydü bilmiyorum. ama hayatımın ilk ve en önemli maçlarından biriydi. düşünsenize takımınızın evine,yuvasına,cehennemine gittiğiniz ilk maç 7 gol atıyorsunuz (7 kez kükrüyorsunuz). hatta bu duygusal deneyim yetmiyor. dakikasını hatırlamıyorum ama galatasaray 3.golü yiyor (galatasaray 0 - 3 zeytinburnu) ve bülent korkmaz ceza sahası içinde hüngür hüngür ağlıyor suratı büzüşerek, kendini bırakarak hatta dağılarak. böyle önemli bir maçın gs taraftarı olarak ilk maçı olması insanın gs ruhunuda ortaya çıkartıyor yetmiyor kabartıyor. yaşım 9,5'dan 10 o sıralar. o zamanlar her deplasmana giden amcam beni bu maça götürdü ve galatasaraylılığı öğretti. hatırladıkça bu anımı ne mutlu diyorum kendi kendime.
  • 17
    galatasaray bu maça; nezihi boloğlu, okan buruk, bülent korkmaz, sedat balkanlı, hamza hamzaoğlu, tugay kerimoğlu, arif erdem, saffet sancaklı, hakan şükür, suat kaya, kubilay türkyılmaz ilk onbiri ile çıkmış. ilginç bir nokta var ki, o da bildiğin dört tane forvet hatta santrafor ile çıkılmış maça****. defans desen sadece bülent korkmaz ile sedat balkanlı var. az biraz da hamza hamzaoğlu. ilginç bir oyunyapısı varmış o zamanlar.
  • 19
    yerinde izlediğim maçtır. sanılanın aksine, o zamana kadar üçlü defans oynayan galatasaray'ın, müstakbel teknik direktörü ulubatlı souness'in gözüne girmek için dörtlü defans ile başladığı maçtır. hem galatasaray, hem de küme düşmüş zeytinburnuspor için pek manası olmayan maçtı. saftig valizini toplayıp gitmiş, takımın başında müfit erkasap sahaya çıkmıştı. okan buruk sağ bek oynuyordu ve zeytinburnu'nun diallo diye bir zencisi bizim o kanadı koridor etmiş, hatta gol ya da goller atmıştı. 3-0 yenik duruma düştükten sonra ikinci yarı takım alışılmış düzenine dönmüş ve 7 gol atarak maçtan 7-3 galip ayrılmıştı.saffet sancaklı'nın topukla attığı şık bir gol vardı,videosu bulunur mu acaba?

    edit :ozuyardı sağolsun, diallo o sene değil bir sonraki sene gelmiş. yaşlanınca hafıza gidiyor bir şekilde demek ki.
  • 22
    14 yaşımdayken güneşli'de yatılı okuyordum.. pazar akşamı yurda dönerken, mecidiyeköy'de aktarma yapmak için inmiştim.. akşamüstüydü ve hava çok güzeldi. insanlar akın akın maça gidiyordu. okulların kapanmasına çok az zaman kaldığı ve yurtta son yılım olduğu için, geç kalmanın sıkıntı olmayacağını düşünüp, bir cesaret bilet kuyruğuna girdim. hayatımda ilk defa tek başıma maça giriyordum. hem korkuyorum, hem de içimde büyük bir heyecan ile yeni açık üste çıktım. etrafa şaşkın bakınırken futbolcular sahaya çıktı, ısınma filan derken maç başladı.. bildiğiniz gibi zeytinburnu 3 gol attı, herkes şok:) bende ne kısmetsizim filan derken, devre bitmeden eski açık tarafında ki kaleye saffet sancaklı topukla gol attı.. ikinci yarı 6 gol atıp maçı kazandık. en net hatırladığım şey, maç sonunda kubilay'ın slip donla kaldığıydı:) maçtan çıkıp yurda giderken yaşadığım mutluluğu asla unutamam. bu maç benim tribün hayatımın başlangıcı oldu. 22 yıldır arada aksamalar olsa da, çok şükür aynı heyecanla devam ediyor.
  • 25
    basliginin 21 mayıs 1995 zeytinburnuspor- galatasaray maçı olarak değiştirilmesi gereken, 94-95 sezonu son maçı. o yıllarda sarıyer bakırköy zeytinburnu istanbulspor vb 4 büyükler ile oynadıkları iç saha maçlarını, rakibin stadı olmaması koşulu ile diğer ikisinden birinin stadında oynuyordu. bu maçta normal şartlarda inönü veya kadıköy'de oynaması gereken bir maçtı ama zeytinburnu düştüğünden olsa gerek maçın samiyende olmasına ses çıkarmadılar.
    ligin ilk yarısında ki maçı ise 4-0 kazanmistik.
App Store'dan indirin Google Play'den alın