gece gece aklıma düşen sampiyonluk. ayık kafayla şahit olmadim çok küçüktüm o zamanlar ama babamın anlattıkları ve izlediğim videolarla şahit olmuş kadar oldum. galatasaray'ın bence en büyük sampiyonlugu, allah bir daha yaşatmasın dediği şampiyonluğu. her haftası final havasında geçen, 2023-24 sezonuna çok benzeyen bir sezonmuş. babamın anlatmayı en sevdiği anısı meşhur 4-2'lik rize maçı. o hafta içi rize maçının biletlerinin yüzüne bakmıyorduk der hep. manisa fener'e vestel'de taksit 5+3 tarifesi çakınca o maçın gecesi biletix'te bilet bulamamislar. hafta içi yüzüne bakmadigimiz biletleri karaborsayla almak zorunda kaldık diyor hep :)
o maçın ardına, 6-0'dan bile daha ağır bir fb mağlubiyetine rağmen şampiyonluğa inancını bir gram bile kaybetmeyen oyuncu kadrosu, teknik ekip, adnan polat... ne bileyim, hani hakikaten allah yaşatmasın, bugün dünyanın en iyi forvetini indirip sarı kırmızı altında izleyebiliyoruz ama o günlerde yerlilere maaş ödemeyi geçtim uçak kaldiramiyormuşuz. tarifeli uçakla gidip geliyormuşuz, hasan şaş uçakta kendisine laf atan fenerlilerle kavga ediyormuş falan. yokluk, tümüyle yokluk. iliklere kadar hissedilen türden. mondragon'un hasan sas'in dua edip çocuk gibi ağlaması, şampiyonluk gelince kral hakan'ın gözyaşlarının sel olması. her yerinden zorluk akan şampiyonluk.
neler neler yazılır daha da ne bileyim, gece gece toparlayamiyorum kelimeleri. zeka seviyem ortalama bir fenerli ile aynı, uykusuzluğun etkisi büyük tabii.
son olarak, ağlaya ağlaya izledim gece gece:
https://gss.gs/pZ8.mp4