15 haziran 2013 galatasaray banvit basketbol maçı

• 101

  23 sene sonra sampiyon oldugumuz maç. dile kolay tam 23 sene. o gun salonu dolduranlarin buyuk bolumu galatasaray'in basketbolda kazandigi bir sampiyonlugu hatirlamiyorlardi bile. bu galatasaray seviyesindeki bir kulup icin olaganustu uzun bir suredir. ama inancimiz tamdi. oyle bir hak etmistik ki sampiyonlugu, ancak o kadar olur. arada bir acip bu maçin goruntulerini seyrediyorum. nasil da amatoruz. nasil da bilmiyoruz basketbolda sampiyon olunca neler yapmamiz gerektigini. nasil bir coskumuz var. ne guzel. darisi bu sezona!
  
  http://www.youtube.com/watch?v=15LQlGL1BgY
• 102

  arasinda bulunma sansini buldugum muhtesem atmosfer ve macin tamami: https://www.youtube.com/...Cpk&spfreload=10
  
  ozellikle video'nun 35.dakikasindan sonra uzun bir sure taraftarin inanilmaz bir destegi var ki gercekten tuyler urpertici!
• 103

  üzerinden 7 sene geçmiş olan, galatasaray erkek basketbol takımı tarihindeki -şimdilik- son şampiyonluk maçı.
  
  ufak çapta bir mucize yaşanmazsa da çok çok çok uzun seneler için son şampiyonluk maçı olmaya devam edecek.
  
  23 senelik hasretin bittiği maç olmasına rağmen gezi parkı olayları sebebiyle değişik bir havada oynanmış biraz güme gitmiştir açıkçası...
  
  (bkz: tarihte bugün)
• 104

  üzerinden tam 10 yıl geçen, basketbolda son şampiyonluğumuzu aldığımız karşılaşma.
  
  tekirdağ'da yazlık var bizim, 10 yaşındayım o zamanlar. babaannem okullar biter bitmez (hatta bitmeden) beni alır oraya götürürdü. hatta yazları gider orda denize girer kararır donerdim. anlatmak istediğim şey şu, mayısın sonundan ağustosun sonuna kadar bir daha istanbul'a ayak basmazdım. neyse o zaman öyle babaannemlerin istanbul'da işi çıktı, şansıma maçın olduğu gün. döndük istanbul'a, allahım diyorum nolur babam maça gitmemiş olsun. babam o zamanlar kombine alırdı bütün maçlara gitmiştim o sezon, play off final serisi maçları hariç. şampiyonluktan emindim, hiç yazlığa gitmek istemiyorum maçları izlemek istiyorum diye kıyameti koparmamıştım ama şampiyonluk maçını kaçıracak olmak üzüyordu beni. işte tam o hüzün akabine istanbul'a gelmek de çok mutlu etmişti beni.
  
  neyse geldim eve, babam kapıda karşıladı seni bekliyordum dedi, hemen çektim üzerime kırmızı drogba akhisar formamı tuttum babamın elinden. dogruuuuu abdi ipekçi'ye. gidenler bilir, metrobüsle topkapı'da inersin ve minibüse binersin ama o minibüs ayı gibi dolu olur, minibüs içinde tezahürat yapan deliler, tıklım tıkış minibüs... içimden saydirirdim çocuk aklımla, o gün o minibüs bile batmadi göze. geldik salona 1 saat önceden. paso tribünlerde cosacaksin kupaları alacaksın söyleyip duruyoruz. ultraslan içinden babam beni saha içine attı, çocuğum diye kimse sesini de çıkarmıyor. bide taş gibi yerden izledik maçı... maça 10 dakika kala tribünde koreografi, babamla cekindigim resim... 20 yaşındayım, hala bütün sosyal medya hesaplarımda pp o resim. benim için çok ayrı, neyse maçı konuşmaya gerek yok. döve döve yendik adamları, hayatımda ilk kez şampiyonluk kutlaması izledim falan, ne zevkli bir şeydi beeee.. en sevdiğim oyuncu çok süre almıyor diye can korkmaz'dı, en çok onun adını anons edildiğinde bagirmistim. uzun yıllar unutulmayacak şeyler yaşamıştım o gün, 4. sınıfı yeni bitirmiş, 10 yaşında bir veled olarak dünyada cenneti yaşamıştım.
  
  üzerinden tam 10 sene geçmiş, şubenin o günden bu güne çektirdiklerini düşününce 100 yıl geçmiş gibi geliyor ama, yaşlandırdı bizi bu şube. şubeyle ilgili herhangi bir şey düşündüğümde beyin kanaması geçiriyorum harbiden. umarım, umarım vizyoner bir yonetim gelir ve su şubeyi düzlüğe çıkarır da benim o gün 10 yaşında yasadigim şeylerin çok daha iyisini yeni doğmuş, 2010'lu kardeşlerim yaşar.
  
  var olsun galatasaray basketbolu, var olsun yüce galatasaray. var olsun memlekete basketbolu getiren galatasaray, var olsun bu şubeyi her daim savunan, kafa yoran bir avuç insan.