1
öncelikle konuyu jenarasyon ile ilişkilendirmekte fayda var. zira 70 jenarasyonu icin futbol oynamak babadan dayak yeme sebebidir.
öyle ki, dönemın ekonomik şartları ebeveynleri etkilediği kadar hikayemizin kahramanı olan, esasoğlanı da etkılemektedir.
her ne olursa olsun, büyük bır azimle çamur/çimlik içinde top oynamak ınsana büyük haz verır. hele ayağınızdaki yırtık ayakkabının bali ve/veya türevleri maddeler ile yapıştırıldıgını düşünürsenız kendinizi bır başka motive eder, bır başka haz alırsınız. gün gelır beden eğitimi dersi için gerekli yalanı ıle babaya zoraki aldırılan yeni spor ayakkabıyı ayağınıza giydiğiniz anda kendinizi dönemın ve hatta günümüzün en önemlı futbolcusu metin oktay gibi hissederseniz. babanın top oynama uyarısını iplemezsiniz, hele annenın " evladım aman yeni ayakkabılarınla top oynama baban görür." telkini bır kulağınızdan girer bır kulağınızdan çıkar.
ne olursa olsun ayağınızdaki burnu kalkık çakma pumalar ile o çamurlu sahaya atarsınız kendinizi. öyle ki 100 metreden belli olan o beyaz papuçların çevresıne tüm arkadaşlarınız toplanır ve iştahla bakarlar. bu durumu almancıların 10 sene çalıştıktan sonra bır mercedes kapıp kahvenin önüne park etmesine benzetirim.
ve işte o an gelir maça baslarsınız.
size hayatta pas atmayan arkadaşlarınız ne hikmetse ayaklarına gelen her topu size gönderır ve nedendır bilinmez her attığınız şutun gol olmasını beklerlerdi.
tüm bu ahval ve şerait ile çakma pumalarınız sayesinde sahanın yıldızıyken birden köşeden götlü, göbekli, beyaz gömleklı, uzun saçlı, uzun favorılı ve ispanyol paça pantolon giyen bır silüet güneşin yeni yeni battığı o anda 100 metre mesafeden belirir.
ve o an can havli ıle sünnetinizde attığınız deparlar gelir aklınıza , gençliğinizin ve ayağınızdaki spor ayakkabının verdiği efor ile usain bolt kiimliğine bürünüp baba ıle aranızdakı mesafeyı oldukça açar ve yırttım amına goyım dersiniz. fakat önünüze sizden daha büyük, daha gelişmiş abiniz çıkar. evet, baba ıle koalısyon yapmıştır yavşak. aslında iyi anlaştığınız kardeşiniz ayağınızdakı yeni ayakkabıları kıskandığı için kaçmakta olan size bır el-ense çekerek yere indirir. kurtulursunuz bir de künde atar siki tutarsınız.
uzatmayacağım , kıssadan hısse yersiniz dayağı oturursunuz aşağıya. duyduğunuz cümle şudur.
(bkz: topçu olup da ne yapacaksın)
milattan sonra diye tabir ettiğimiz döneme gelirsek eğer, yani 80 ve sonrası bu durum geçerliliğini yitirmiştir. es kaza baba ben balet olacağım derseniz ya dayak yersiniz ya da "ibne mi olacaksın evladım?" cümlesı ıle karşılasırsınız. siz istemeden orijinal adidas kramponlar alınır, sıradan bır kulübün altyapısına yerleştırilir ve ileride iyi bir futbolcu olup para kazazmanız beklenır.
öyle ki, dönemın ekonomik şartları ebeveynleri etkilediği kadar hikayemizin kahramanı olan, esasoğlanı da etkılemektedir.
her ne olursa olsun, büyük bır azimle çamur/çimlik içinde top oynamak ınsana büyük haz verır. hele ayağınızdaki yırtık ayakkabının bali ve/veya türevleri maddeler ile yapıştırıldıgını düşünürsenız kendinizi bır başka motive eder, bır başka haz alırsınız. gün gelır beden eğitimi dersi için gerekli yalanı ıle babaya zoraki aldırılan yeni spor ayakkabıyı ayağınıza giydiğiniz anda kendinizi dönemın ve hatta günümüzün en önemlı futbolcusu metin oktay gibi hissederseniz. babanın top oynama uyarısını iplemezsiniz, hele annenın " evladım aman yeni ayakkabılarınla top oynama baban görür." telkini bır kulağınızdan girer bır kulağınızdan çıkar.
ne olursa olsun ayağınızdaki burnu kalkık çakma pumalar ile o çamurlu sahaya atarsınız kendinizi. öyle ki 100 metreden belli olan o beyaz papuçların çevresıne tüm arkadaşlarınız toplanır ve iştahla bakarlar. bu durumu almancıların 10 sene çalıştıktan sonra bır mercedes kapıp kahvenin önüne park etmesine benzetirim.
ve işte o an gelir maça baslarsınız.
size hayatta pas atmayan arkadaşlarınız ne hikmetse ayaklarına gelen her topu size gönderır ve nedendır bilinmez her attığınız şutun gol olmasını beklerlerdi.
tüm bu ahval ve şerait ile çakma pumalarınız sayesinde sahanın yıldızıyken birden köşeden götlü, göbekli, beyaz gömleklı, uzun saçlı, uzun favorılı ve ispanyol paça pantolon giyen bır silüet güneşin yeni yeni battığı o anda 100 metre mesafeden belirir.
ve o an can havli ıle sünnetinizde attığınız deparlar gelir aklınıza , gençliğinizin ve ayağınızdaki spor ayakkabının verdiği efor ile usain bolt kiimliğine bürünüp baba ıle aranızdakı mesafeyı oldukça açar ve yırttım amına goyım dersiniz. fakat önünüze sizden daha büyük, daha gelişmiş abiniz çıkar. evet, baba ıle koalısyon yapmıştır yavşak. aslında iyi anlaştığınız kardeşiniz ayağınızdakı yeni ayakkabıları kıskandığı için kaçmakta olan size bır el-ense çekerek yere indirir. kurtulursunuz bir de künde atar siki tutarsınız.
uzatmayacağım , kıssadan hısse yersiniz dayağı oturursunuz aşağıya. duyduğunuz cümle şudur.
(bkz: topçu olup da ne yapacaksın)
milattan sonra diye tabir ettiğimiz döneme gelirsek eğer, yani 80 ve sonrası bu durum geçerliliğini yitirmiştir. es kaza baba ben balet olacağım derseniz ya dayak yersiniz ya da "ibne mi olacaksın evladım?" cümlesı ıle karşılasırsınız. siz istemeden orijinal adidas kramponlar alınır, sıradan bır kulübün altyapısına yerleştırilir ve ileride iyi bir futbolcu olup para kazazmanız beklenır.
