76
baba, amca ve dayıdan hangisinin baskın karakter olduğuna göre değişir. türk sinemasının kaliteli yapımlarından biri olan namuslu filminde tamamı ile malın gözü tüccar dayısının (erdal özyağcılar) etkisinde kalan evin oğlu, gerekli patlamayı yapamamış, kendi yağında kavrulmaya çalışan memur babasını (şener şen) gittikçe hor görmeye başlar. böyle bir karakterin babayı değil her yönüyle dayıyı takip etmesi gayet olağan bir durumdur.
diğer yandan biraz da işin gırgır tarafı akraba çocuklarından birinin taraftarlığını dönüştürmektir. mesela gençliğinde fenerbahçeli olan bir kadın evlendikten sonra kocasının suyuna gidip galatasaray'ı seçmiş. bunu gören tilki dayı ise çocuklardan birini truva atı olarak dönüştürerek ailenin dibine dinamit lokumlarını bırakmıştır.
ben de 14 senelik bunalım döneminde dayımın, haşim işcan'dan her geçişimizde 'gel şurdan sana istediğin bisikleti alayım, bir de fener forması alayım' teklifine uzun süre maruz kalmıştım. dönüşüm gerçekleşse idi muhtemelen bisiklet sokağa atılır ve tatlı olarak güzel bir de dayak yerdim. ebeveynleri tatile çıktığı için bizde bırakılan ve o dönem su çiçeği geçirip konaklaması haftalar süren kuzenimin babam vasıtası ile bir sarı kırmızı ip ile kandırılıp galatasaraylı oluşu, çocuğun eline bir de sarı kırmızı bayrak verip evine gönderdiğimizde hastalıktan kurtulduğuna pek mutlu olmadığını duymuştum.
şimdi benim de 12 günlük bir oğlum var. nasıl tepki göstereceğimi bildiklerinden pek yanaşmıyorlar ama alçak sürünme ile yakınlaştıklarını da biliyorum. geçenlerde biri 'ya bu çocuk kartal gibi ağlıyor' dediklerinde duymamazlığa geldim. bakalım daha ne kadar el yükseltecekler.
diğer yandan biraz da işin gırgır tarafı akraba çocuklarından birinin taraftarlığını dönüştürmektir. mesela gençliğinde fenerbahçeli olan bir kadın evlendikten sonra kocasının suyuna gidip galatasaray'ı seçmiş. bunu gören tilki dayı ise çocuklardan birini truva atı olarak dönüştürerek ailenin dibine dinamit lokumlarını bırakmıştır.
ben de 14 senelik bunalım döneminde dayımın, haşim işcan'dan her geçişimizde 'gel şurdan sana istediğin bisikleti alayım, bir de fener forması alayım' teklifine uzun süre maruz kalmıştım. dönüşüm gerçekleşse idi muhtemelen bisiklet sokağa atılır ve tatlı olarak güzel bir de dayak yerdim. ebeveynleri tatile çıktığı için bizde bırakılan ve o dönem su çiçeği geçirip konaklaması haftalar süren kuzenimin babam vasıtası ile bir sarı kırmızı ip ile kandırılıp galatasaraylı oluşu, çocuğun eline bir de sarı kırmızı bayrak verip evine gönderdiğimizde hastalıktan kurtulduğuna pek mutlu olmadığını duymuştum.
şimdi benim de 12 günlük bir oğlum var. nasıl tepki göstereceğimi bildiklerinden pek yanaşmıyorlar ama alçak sürünme ile yakınlaştıklarını da biliyorum. geçenlerde biri 'ya bu çocuk kartal gibi ağlıyor' dediklerinde duymamazlığa geldim. bakalım daha ne kadar el yükseltecekler.
