iş yerinde az önce asansörde hasta fenerbahçeli bir abimle karşılaştım, pandemi sebebiyle uzun süredir görüşemiyorduk.
aynı zamanda 2010-2011 sezonu'nu birlikte yaşadığım eski ev arkadaşımdır kendisi. maçları birlikte izlerken de ona diyordum abi bu maçlarınız normal değil, böyle kazanmak normal değil diye hep söylüyordum.
3 temmuz oldu vs sonrasında ben evlendim onun çocuklar geldi yaşadığımız şehre ve 2011-2012'de derbileri arkadaşın evinde izledik genelde. süper finalde bütün maçları beraber izleyip son maçta artık totem yapmıştım. evimde izledim.
bunlar yine birlikte izlemişti. uğurlu geliyor o ev diye.
12 mayıs 2012'de maçtan sonra bir süre haber alamadım, en son deniz kenarında kendisini denize atmayı falan düşündüğünü söylemişti maçtan birkaç gün sonra konuştuğumuzda kashnkjhdslkjhflkd
neyse işte bu abimle, aylardır görüşmedik az önce asansördeki 30 sn içinde hal hatır sorduktan sonra ilk cümlesi "şampiyonluğa havlu attınız de mi artık dün akşam" vb bir şeyler söyledi.
tüm fenerbahçelilerin de iç sesinin, temennisinin bu olduğunu biliyoruz. gençlikleri, en güzel yaşları galatasaray başarılarıyla geçti bu adamların? akılları çıkıyor bizden akılları!
işte bu yüzden bırakmayacağız. işte bu yüzden
konsantrasyon!
kaldı 12 maç. ortada var 36 puan. daha 3 günde bir maç oynanacak olan döneme, küme düşme ateşine gelmedik.
hiçbir şey bitmiş değil. sezonun üçte biri duruyor neredeyse.
biz nerelerden döndük? yine döneriz evelallah!
2011-2012'de, 2012-2013'te, 2014-2015'te, 2017-2018'de, 2018-2019'da burada şampiyonluğun ateşini yaktık, yine yakarız. yeter ki biz inanalım! yeter ki takım inansın!
(bkz:
hedef 23)
sen şampiyon olacaksın!