25
galatasaray tarihinin karanlık denemese de hoş olmayan bir dönemine gol müziği olarak yarenlik etmiş şarkı.
garibim ali sami yen'in yeni açık alt tribününe bile loca koyulan, kırgızistan bozkırından gelen takımlara üçer beşer sallayınca yeni barcelona oluyoruz sandığımız, bu sene moruz alayina koruz diye gaza gelip kadıköy'den bir araba gol ve 55 bin kişinin bir ağızdan söylediği "bir mahsun mor menekşe ağlıyor mu ne?" şarkısıyla yollandığımız kötü bir dönemdi.
12 mayıs 2012'de orada kalkan kupa, seri devam etsin diye sidik zoruyla verilen beraberlikler, son 4 maçta 3 galibiyet, falcao, icardi falan derken unutuldu belki ama hayatımızda böyle de bir dönem vardı. aziz yıldırım'ın gurme twitter mizah videolarının başrolü olmaktan önce tam bir futbol teröristi olup kabus gibi çöktüğü.
2023-24 sezonundaki galibiyet serisiyle başlangıçlar default gibi bir şeydi o zamanlar. her sene olmayacak duaya amin der, yeni bir slogan yeni umutlarla kadıköy'e geri sayılırdı. dünyanın en iyi futboluyla da başlasak, bok gibi de oynasak bir şekilde maç 3-1'e 4-1'e bağlanırdı. herkese ve her şeye rağmen oraya giden 2200 taraftar öğleden sonra stada yola çıktığı vakitten gecenin bir yarısı iskeleye yürütülene kadar binbir türlü eziyete tabi olurdu. o işkenceyi yaşamayan şanslı milyonlar da hafta boyu taşşak geçilmenin dayanılmaz hafifliğini yaşardı.
işte o yükseklere çıkılıp da cumburlop yere çakılınan kadıköy'lerin dönüşündeki iç saha maçında kulübün böyle "yazıktır bunlarınki de can" refleksiyle yaptığı türlü şirinlikler olurdu. hatta önceki hafta kadıköy'de biber gazıyla gol kutlayan polis bile, muhtemelen kulübün araya girmesiyle, daha bir hoşgörülü olurdu. çift turnikelere ses çıkarılmaz, taraftara keyfekeder abuk sabuk hareketlere girişilmez, hatta turnikelere geçen her taraftara hoşgeldiniz falan denirdi.
çok da emin olmamakla beraber, yine böyle bir buhranlı dönemde az biraz hava dağılsın refleksiyle yapılan şirinliklerden biriydi sanırım kadim gol müziğimiz i will survive'ın yerine bunun çalınması.
hatta bir kadıköy dönüşü olan, bir gündüz maçı olarak oynanan ve güzel bir tesadüf eseri bir üstteki entry ile başlığın sol frame'de belirmesinden tam 14 yıl öncesine denk gelen 2-0 kazandığımız 1 kasım 2009 galatasaray sivasspor maçında çalınmıştı sanırım. o maçta giydiğimiz beyaz forma ve kewell'ın attığı "çift vuruş" golü, birkaç hafta önceki bir maçın herhangi bir anından daha berrak...
o da ayrı bir arıza ya, neyse...
garibim ali sami yen'in yeni açık alt tribününe bile loca koyulan, kırgızistan bozkırından gelen takımlara üçer beşer sallayınca yeni barcelona oluyoruz sandığımız, bu sene moruz alayina koruz diye gaza gelip kadıköy'den bir araba gol ve 55 bin kişinin bir ağızdan söylediği "bir mahsun mor menekşe ağlıyor mu ne?" şarkısıyla yollandığımız kötü bir dönemdi.
12 mayıs 2012'de orada kalkan kupa, seri devam etsin diye sidik zoruyla verilen beraberlikler, son 4 maçta 3 galibiyet, falcao, icardi falan derken unutuldu belki ama hayatımızda böyle de bir dönem vardı. aziz yıldırım'ın gurme twitter mizah videolarının başrolü olmaktan önce tam bir futbol teröristi olup kabus gibi çöktüğü.
2023-24 sezonundaki galibiyet serisiyle başlangıçlar default gibi bir şeydi o zamanlar. her sene olmayacak duaya amin der, yeni bir slogan yeni umutlarla kadıköy'e geri sayılırdı. dünyanın en iyi futboluyla da başlasak, bok gibi de oynasak bir şekilde maç 3-1'e 4-1'e bağlanırdı. herkese ve her şeye rağmen oraya giden 2200 taraftar öğleden sonra stada yola çıktığı vakitten gecenin bir yarısı iskeleye yürütülene kadar binbir türlü eziyete tabi olurdu. o işkenceyi yaşamayan şanslı milyonlar da hafta boyu taşşak geçilmenin dayanılmaz hafifliğini yaşardı.
işte o yükseklere çıkılıp da cumburlop yere çakılınan kadıköy'lerin dönüşündeki iç saha maçında kulübün böyle "yazıktır bunlarınki de can" refleksiyle yaptığı türlü şirinlikler olurdu. hatta önceki hafta kadıköy'de biber gazıyla gol kutlayan polis bile, muhtemelen kulübün araya girmesiyle, daha bir hoşgörülü olurdu. çift turnikelere ses çıkarılmaz, taraftara keyfekeder abuk sabuk hareketlere girişilmez, hatta turnikelere geçen her taraftara hoşgeldiniz falan denirdi.
çok da emin olmamakla beraber, yine böyle bir buhranlı dönemde az biraz hava dağılsın refleksiyle yapılan şirinliklerden biriydi sanırım kadim gol müziğimiz i will survive'ın yerine bunun çalınması.
hatta bir kadıköy dönüşü olan, bir gündüz maçı olarak oynanan ve güzel bir tesadüf eseri bir üstteki entry ile başlığın sol frame'de belirmesinden tam 14 yıl öncesine denk gelen 2-0 kazandığımız 1 kasım 2009 galatasaray sivasspor maçında çalınmıştı sanırım. o maçta giydiğimiz beyaz forma ve kewell'ın attığı "çift vuruş" golü, birkaç hafta önceki bir maçın herhangi bir anından daha berrak...
o da ayrı bir arıza ya, neyse...
