2011-2012 sezonunda son yılların en heyecan verici futbolunu oynayarak şampiyon olmuştuk. ertesi sene hedef takımı geliştirmekti. forvete
burak yılmaz geldi ama net şekilde daha iyi hale getirilebilecek yer belliydi: kanatlarda oynayan
emre çolak ve
engin baytar.
o sezon başında en büyük odağımız kanat transferleriydi. sağ kanada real madrid'ten
hamit altıntop, sola ise ligde fırtına gibi esen
nordin amrabat geldi. kanatlar artık çok daha yetenekliydi. ama takım çok daha iyi oynadı mı? oynamadı.
ocak ayında
sneijder-
drogba takviyesi ile kalite koyarak yine şampiyon bitirdik. 11-12'deki oyunu hala övüyorduk;
önder özen'in ntv'de "galatasaray'a önlem alınamıyor" diye anlattığı oyunun hala tadı damağımızdaydı ama işte yıldızlarla, drogbalarla, snejiderlerle de şampiyon olmuştuk. üstelik avrupa başarısı da gelmişti. o zaman 12-13 sezonu daha iyi diyebilirdik. bir sene önceki "takımı geliştirme" görevi başarılı olmuştu.
12-13 sezonundaki muhteşem başarı bize neyi unutturdu biliyor musunuz krallar, 11-12 sezonundaki iyi oyunda emre-engin profilinin önemini unutturdu. bakın isimleri öne çıkarmıyor ve profil diyorum çünkü belli ki emre de engin de kişi olarak bir sonraki sezon dahi aynı performansı verecek kişiler değillerdi (hatta engin sezonun ilk maçında hakemin boynuna yapıştı ve sezonu kapattı) ama ertesi sene o kanatları geliştirmek için aynı profile değil farklı profillere gittik. kanatlara pres yapan, tempolu, savunmasına yardım eden, orta saha gibi de oynayabilen oyuncular almak yerine, top ayağındayken çok daha iyi kullanan, kaliteli isimler almayı denedik.
sonra ne oldu? hamit-amrabat kanatları ile selçuk-melo eskisi kadar ileri çıkamadılar. forvette de burak varken takım topu ileri getirip yetenekle gol aramaya başladı. toplu savunan ve toplu hücum eden bir takım olmaktan uzaklaştık. bir önceki senenin akışkan takımı gitti, daha kaliteli ama daha önlem alınabilir bir takım geldi. dediğim gibi ocak ayında kaliteyi 3-4 doz daha artırınca bunlar unutuldu ama ben unutmadım. çünkü çocukluğumda hastası olduğum galatasaray'a en yakın olan takım yıldızlarla dolu 12-13 değil, güçlü ve tempolu bir oyuna sahip 11-12 takımıydı.
milot rashica'yı çok tuttum çünkü
mertens-
ıcardi-
sergio'lu takımın ona,
boey'e,
torreira'ya çok ihtiyacı var. teknik kapasitesi yüksek oyuncuların yanında mücadeleci kanat ve orta sahalar ideal dengeyi sağlıyor. bu sayede baskılı, boğucu ve akıllı bir takım olabiliyoruz. bu sayede hayal edilen tam paket galatasaray gibi olabiliyoruz. takım mücadeleden de kalite savaşından da geri kalmıyor. sadece rashica gibi adamlarla olmuyor, sadece mertens gibilerle de olmuyor. sadece rashica gibilerle geçen sene haşat olduk. diğeri içinse 19-20 sezonunu ya da 22-23 sezonundaki kayseri deplasmanını akla getirmek yeterli.
böyle dediğime bakmayın rashica sadece savunma yardımı yapan biri de değil, pasları asistlerinin yanına geçmişte yapabildiği iyi şutlar ve çalımları da eklerse bize bambaşka bir oyuncu da izletebilir.
yarın öbürgün
di maria gelir,
lucas moura falan gelir kaliteyle birçok maçı alırız ve "daha iyi oldu" diyebiliriz ama emin olun oyun daha iyi olmayacak. bu sezon birçok maçta küçüklüğümün galatasaray'ından esintiler görüyorum ve açıkçası bunun devam etmesini istiyorum. o yüzden rashica yerine bir kanat transferi olacaksa bile, bu oyuncu rashica profilinde olmalı. çok doğru bir kimya ve oyun bulma yolunda ilerliyoruz. elimizde ıcardi, mertens, kerem gibi rahat oynayınca skor patlaması yapabilecek isimler varken, hepimizi rashica tarzı adamların dağa taşa fırlattığı iki topa karşı daha toleranslı olmaya davet ediyorum.
