istanbula ilk yerleştiğimiz sene 2002. dayım şişli'de sivil polis olarak görev alıyor o yıllar.
çoğu zaman bizim içerdeki maçlarda görevlendiriliyordu.
yalvar yakar dayımı ikna ettim beni maça götürecek. o hafta
samsunspor ile içerde oynuyoruz. o maçta görevli olmamasına rağmen arkadaşları olduğu için beni eski açık ile kapalı arasında bulunan ambulans yolu kapısından içeri sokacak. yolda heyecandan bulduğum her ağacın dibine işiyorum.
ambulans kapısının oraya geldik. benim gibi beleşe kovalayan onlarca insan var.
* mahşer yeri.
bir ara kapı açıldı takımlar ısınmada. eski açık tarafındaki kaleyi gördüm allahım ilk defa bir gerçek saha görüyorum 12 yaşındayım deliricem.
*samsunspor kalecisi
shorunmu kalede. dev gibi bir siyahi. yuh diyorum buna gol atmak çok zor.
sonra kapı tekrar kapandı. hadi dayı maç başlayacak bayılıcam burada.
içerde bir anda bir uğultu koptu. stat inliyor. deliriyorum neler oluyor içerde diye. küfürler had safhada. sesler bağırışmalar her geçen saniye artıyor ve yaklaşıyor.
bir süre sonra bizim ambulans kapısına kapalıdan ve eski açıktan yabancı maddeler yağmaya başladı.
kapı açıldı polislerin koluna girdiği fenerbahçe eşofmanlı kara kuru bir adam. dışarı çıkardıkları gibi yere atıp joplamaya başladılar.
evet kahramanımız
rambo okan'mış. ilk orada tanıştım bu tinerciyle.
* en son dayaktan bayıldı, lavuk yığıldı kaldı. aramızda 10-15 metre vardı dayım kenara çekil diyip beni uzaklaştırdı.
tabi bu olay yaşanınca ortalık bir anda güvenlik önlemleriyle karıştı.
ambulans kapısı bir daha açılmadı ve ben o maça giremedim. o gece çok ağladığımı hatırlıyorum. ve bundan dayımı sorumlu tutup 1 hafta konuşmamıştım.
* *böyle bir anımdı işte.
